Mijn en dijn

13 August 2022, 10:16 uur
Lokaal , Columns
mainImage

Het is weer voorbij, gelukkig nog niet de mooie zomer, wel mijn periode van even gas terug nemen en voetjes in het zand. En het is uitermate goed gelukt. Alles zat dan ook mee; het weer, huisje en de bestemming. Het was voor mij alweer wat jaartjes geleden om echt wat langer van huis te gaan. Spannend vond ik het toch ook wel een beetje, maar het is uitstekend bevallen. Voordeel als je in Nederland blijft dat je ook niet idioot veel tijd kwijt bent aan reizen. Je bent zo weg en ook weer zo thuis. Ideaal. Qua weer viel er ook weinig te klagen. Een enkel middagje met wat veel wind en iets meer wolken viel nog nog net te overzien, de minuscule regendruppeltjes die er vielen waren niet eens noemenswaardig. Die waren al verdampt voordat ze op de aarde neer konden strijken.

Heerlijk was het dat ik weer een stukje van Nederland heb mogen ontdekken wat ik nog niet kende. Wandelend met de hondjes, fietsend en een enkele keer op een elektrische scooter is de omgeving verkend. Toch weer heel anders dan mijn dagelijkse omgeving. Veel akkerbouw en wat veeteelt, naast het water en wat kleine dorpjes. Op veel akkers stonden nu prachtige bloemen te bloeien. Hele velden met papavers, kattenstaarten en nog veel meer. Uien die al lagen te drogen, sperzieboontjes volop in ontwikkeling. Fantastisch om te zien.

Waar ik me wel over verbaasde was dat passanten het kennelijk heel gewoon vinden om midden in zo’n veld met bloeiende bloemen te gaan staan en zichzelf er mee lieten fotograferen. Ondanks een boze boer die ze weg probeerden te sturen gewoon ermee doorgingen tot (kennelijk) het perfecte plaatje geschoten was. Dat er wat bloemen niet meer overeind stonden daarna was wellicht iets minder belangrijk. Zo hoorde ik ook een landbouwer opmerken dat hij het al incalculeert dat uien van zijn land meegenomen worden. Heel bijzonder.

Een stel op het recreatiepark waar ik een huisje had gehuurd was druk bezig een hek te plaatsen om hun privé tuin. Een klikker om honden uit hun tuin te verjagen was niet afdoende. Eigenaren met honden liepen gewoon dwars door hun tuin. Een grote mond konden ze krijgen als ze er wat van zeiden. Dan maar oplossen met een hek. Heel apart dat dit toch kennelijk nodig is. Prive terrein is toch privé, wat zou daar niet aan begrepen worden?

Eenmaal weer thuis, natuurlijk weer mijn vertrouwde rondjes met de hondjes doen. Staat er bij een speelterrein een achtergelaten fiets. De volgende dag stond deze er nog, maar was inmiddels vakkundig verbouwd. Normaal erop fietsen zou een hele opgave worden. Er misten wat onderdelen en onder andere het stuur had een heel andere stand gekregen. Waarom verbaasde mij dit eigenlijk ook weer niet deze actie.

Het lijkt momenteel wel schering en inslag. Het principe van mijn en dijn lijken velen niet meer te kennen. Respect voor andermans bezittingen wordt niet meer met de paplepel ingegoten. Jammer! Bij niemand komt een en ander aanwaaien, moet er hard voorgewerkt worden! Hoe zou je reageren als men aan jouw spullen zit?

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar RIdderkerk