Toon Hermans heeft eens gezegd dat in Amerika alles groter is, zelfs de tuinkabouters. Een aantal jaren geleden was ik met een collega voor een congres in Chicago en hoewel ik daar geen tuinkabouters gezien heb omdat ze waarschijnlijk in Florida overwinterden, klopt het van dat grote wel. Wij logeerden in een hotel van 34 verdiepingen. Dat is voor Amerikaanse begrippen niet groot, er is in die stad een hotel met 10.000 kamers en minstens 10 restaurants.

Op een avond werden we door een firma uitgenodigd voor een diner in de Sears- Tower, eens het hoogste gebouw ter wereld met 105 verdiepingen.

Stelt u zich eens voor,105 verdiepingen!!! Meer dan vier maal zo hoog als de Medische Faculteit van de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Een betonkolos waarvan de top tot in de hemel reikt, om het maar eens Bijbels te zeggen.

In Rotterdam wordt op dit moment gebouwd aan de hoogste woontoren van Nederland maar dat is in het land van Uncle Sam een kleintje.

Het restaurant lag ergens rond de 60ste verdieping en je kwam er met een lift die zo snel ging dat bij wijze van spreken je maag nog op de 36ste was als de rest van je lichaam zich al een verdieping hoger bevond.

In Amerikaanse restaurants serveert men voor onze begrippen enorme porties. Als je in Nederland in een wat beter restaurant gaat eten krijg je niet zelden een klein stukje vlees, twee sprietjes bieslook, een blaadje sla, een klein worteltje en een struikje broccoli voor je neus gezet. Smaakvol gedrapeerd, dat wel, maar vooral niet niezen anders is het zoeken geblazen waar het diner toch opeens gebleven is. Niet alzo in Amerika. Het is daar ook heel gewoon om het overschot van de maaltijd in te laten pakken in een zgn. Doggy Bag om het mee te nemen voor een eventueel aanwezige hond of voor de maaltijd van de volgende dag. Je ziet dan ook nergens zo veel dikke, en dan bedoel ik ook echt dikke, mensen als in Amerika. Ik zag er soms waarbij ik me bezorgd afvroeg hoe ze het voor elkaar kregen hun schoenveters te strikken om maar te zwijgen van andere onder de gordel voorkomende werkzaamheden. Bestel niets vermoedend in Amerika een medium Cola en je krijgt een grote bloemenvaas, voor driekwart volgestort met een berg ijs waar de Titanic nogmaals op zou zinken en een hoeveelheid Cola waar je je kind zonder zwembandje om niet aan zou toevertrouwen. Een kleine Cola is trouwens niet veel kleiner.

Wij betraden het restaurant waar bij de ingang in een gigantisch soort aquarium zonder waterplanten een aantal enorm grote kreeften met vastgebonden scharen ons met enig wantrouwen aan lagen te staren. Volgens de folder die we gehad hadden was eten in het betreffende restaurant een dramatische ervaring, wat mij eigenlijk al had moeten waarschuwen.

Nou, we hebben het geweten.

Het begon al toen ik vooraf een pilsje bestelde waarna ik een flesje zonder glas kreeg. Toen ik om een glas vroeg kreeg ik er een dat volgestort was met de in Amerika alom tegenwoordige ijsblokjes.

Het is vermakelijk om in een restaurant Amerikanen te zien eten omdat weinig Amerikanen met mes en vork eten, volgens mij kunnen ze het gewoon niet. Dat gaat zo; Vlees aan stukken snijden, de onderarm waarmee gegeten wordt op tafel leggen, voor de mannen de andere hand in het kruis, voor de vrouwen de vuist gebald op tafel, en naar binnen schuiven die hap waarbij de afstand tussen de mond en het eten zo kort mogelijk moet zijn. Soms, als ze zien dat een stelletje Europeanen als wij wel met vork en mes eten willen ze ook nog wel eens een poging

wagen in die richting die echter al spoedig gestaakt en er op de oude voet verder gegaan wordt.

Ik bestelde een voorgerecht met garnalen waarna ik een bord kreeg vol met garnalen die zo groot waren dat zelfs Moby Dick ze niet in één hap door zijn of haar keel gekregen zou hebben, een broodje en een grote hoeveelheid aardappelpuree. Dit alles verwerkt met een flinke hoeveelheid knoflooksaus. Het smaakte heerlijk maar eigenlijk zat ik daarna al vol.

Het door mij bestelde hoofdgerecht, dat merkwaardig genoeg in Amerika entree heet, bestond uit een steak New York en woog 16 oz, ( 1 oz is 28,35 gram dus een klein rekensommetje leert ons dat dat stuk vlees 453,60 gram woog), een lap vlees waarbij ik me bezorgd afvroeg of ze aan de rest van de koe nog iets gehad hadden, een gepofte aardappel met zure room in het formaat van een kleine onderzeeboot en een grote schaal met gefrituurde uienringen die nog het meest op forse appelbeignets leken.

Ik moet toegeven, het smaakte erg lekker maar het was veel en veel te veel. Ik ben een redelijk grote eter maar dit …. Gelukkig was ik niet de enige die worstelde met de hoeveelheid. Op een gegeven moment staakte ik de ongelijke strijd. Even later, ze houden daar van opschieten, kwam er een serveerster naar me toe die me iets vroeg. Door het gemurmureer om me heen verstond ik haar niet, ik dacht dat ze vroeg of ze af kon ruimen en ik zei ‘ja’. Ze herhaalde haar vraag en opeens keek iedereen me vol verwachting aan. Het bleek dat ze gevraagd had of ze het voor me in moest pakken om mee te nemen. Ik zei haastig ‘nee’, en voegde er aan toe dat ik geen hond had.

Amerikanen eten vroeg, gezellig natafelen is er niet bij, en om een uur of tien waren wij de enigen die er nog zaten. De obers wilden de tent sluiten, dat was duidelijk te zien. Bij het verlaten van het restaurant lagen dezelfde kreeften (ik heb ze nageteld) nog steeds in de bak met water en ik kan het me verbeeld hebben maar het was net of ze opgelucht ademhaalden.

Weer een dag langer geleefd.

Arme beesten, voor de bijl zouden ze toch gaan, ze waren zo lekker groot.