Het wordt weer tijd om afscheid te nemen van mijn teenslippers. Het begint nu echt een stuk kouder te worden. Elk voorjaar vind ik het weer een feestje wanneer is ze weer te voorschijn kan halen en het is balen als ze weer opgeruimd moeten gaan worden in de kast. Ongetwijfeld zijn er mensen die zeggen dat die dingen niet echt goed zijn voor je voeten. Tot nu toe kan ik nog niet merken dat dat zo is. Het zal wel weer wennen worden om weer veel schoenen te gaan dragen. Nadeel van zo’n lange periode op die slippers is toch wel dat ik nu al weet dat er weer wat blaren op gaan poppen. Het is even comfortabel, maar dat zij dan maar even zo. 

Een najaarsjas is inmiddels ook weer van de kast naar de kapstok verhuisd, nu nog aan gaan trekken. Het komt nu nog wel voor dat ik het simpelweg vergeet. Van de week leverde dat me wel wat opmerkingen op, ‘s morgens in een zomerjurkje Catootje uitlaten is wat fris. Natuurlijk ga ik niet toegeven dat het eigenlijk niet kan. Eigen schuld, dikke bult, ach, een bakje warme koffie na de wandeling doet dan ook wel weer wonderen. 

De dagen worden ook alweer beduidend korter, al eerder moet het licht aan. Knus een schemerlampje aan. Aan mij niet besteed om groot licht aan te hebben in de woonkamer. Misschien straks ook weer een kaarsje aansteken. Het is wel heel anders dan de avonden zo lang mogelijk buiten doorbrengen. Tijd om weer te gaan genieten van alles wat dit jaargetijde te bieden heeft. De eerste kastanjes worden alweer geraapt. De bomen die beginnen te verkleuren alvorens ze hun blad laten vallen, het levert af en toe schilderachtige tafereeltjes op. Zo her en der liggen er al hoopjes bladeren, ik kan het dan niet nalaten om er doorheen te sloffen. Het heeft wat vind ik. 

Met alle ellende die er momenteel plaatsvindt in de wereld om ons heen, vind ik het weleens moeilijk om oog te hebben voor al het moois wat er ook gebeurd en is. Velen hoor ik zeggen; waar gaat het heen met deze wereld……En eigenlijk nu ik het zo opschrijf realiseer ik me dat het ook al de woorden van mijn oma waren. Het werd in haar tijd zo veel gevaarlijker, bijvoorbeeld op straat van geen naar veel auto’s. Het ook de woorden van mijn moeder waren, ook zij had zorg over ontwikkelingen zoals toen ook al een stuk verharding. Als schooljuf het zien verharden van ouders ten opzichte van de onderwijzers  bijvoorbeeld. En nu zijn het ook mijn woorden; waar gaat het heen….

De balans blijven zoeken tussen zorgen hebben, moeite hebben met ontwikkelingen, oog hebben voor elkaar, genieten van de kleine dingen. Het is lastig. Toch blijf ik hopen dat op enig moment men tot de conclusie komt dat de opmerking “waar gaat het heen in deze wereld” niet meer gezegd hoeft te worden. Wie weet gebeurt dat nog eens. Alleen dat dat niet vanzelf zal gaan is mij wel duidelijk. 

Voor nu maar eerst; dag zomer, hallo herfst! Nog even wil ik wegblijven bij alle Sinterklaas en kerstversieringen die alweer in de winkel liggen. Misschien moet ik toch maar weer eens een herfsttafel maken, net zoals toen mijn kinderen klein waren. Dat vond ik altijd wel genieten. Kastanjes, eikeltjes, mos en mooie gekleurde bladeren zoeken.  Immers het leven is al lastig genoeg, mezelf zou ik het me alleen maar moeilijker maken om me druk te maken over zaken waar ik voor nu geen invloed op heb. 

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk