Een ervaren vrouw op opvoedkundig gebied zou ik moeten zijn. Drie kinderen heb ik begeleid naar volwassenheid, ze doen het goed. Ik klop mezelf een beetje op de borst. Hier heb ik toch aan bij gedragen. En Bailey, een hondje dat ooit als pupje is binnengekomen, heeft inmiddels een respectabele leeftijd bereikt en weet zich keurig te gedragen. Door sommigen wordt het beestje betiteld als heel gemakkelijk, een die je mee kunt nemen. Eigenlijk ben ik ook in het opvoeden van het beestje geslaagd. 

Dan moet het in huis halen van weer een pup toch geen probleem zijn. Die heb ik zo opgevoed. Dat doe ik even. Immers, ik heb al zoveel ervaring. Raad geef ik met groot gemak aan anderen. Dan zou het zelf weer doen toch een appeltje eitje moeten zijn.

Want al jaren was ik in dubio of het leuk zou zijn om een hondje erbij te nemen. Lang wikken en wegen, alle voors en tegens af zitten wegen. Een keuze voor uitbreiding binnen een gezin moet, voor mijn gevoel, een weloverwogen keuze zijn. Je kunt niet opeens bedenken dat het toch niet handig of verstandig is. En het beestje op straat zetten of een ander huisje zoeken. Je neemt toch een verantwoordelijkheid op je. Daar heb je dan ook de consequenties voor te dragen. 

Maar goed, lang verhaal kort: De knoop heb ik doorgehakt. Er is een nieuwe bewoonster in mijn huis. Een heus vrouwelijk pupje. Catootje. En tja, al mijn opvoedkundige skills waren behoorlijk weggezakt. Ja, natuurlijk weet ik het wel in theorie, maar de praktijk is wel een heel ander verhaal. Zo kort als Catootje nog maar bij ons is, ze heeft het al voor elkaar om heel mijn georganiseerde wereldje om zeep te helpen.

Vergeten was ik het hoe intensief opvoeden is, maar ook mijn eigen onzekerheid speelt op. Doe ik het wel goed? Zou het me wel lukken om er ook weer een sociaal, goed opgevoed hondje van te maken? Wel natuurlijk met een eigen karaktertje. Dat maakt het juist zo leuk, dat elk individu anders is. Zindelijk maken, corrigeren als ze schoenen probeert kapot te bijten. Op tijd zorgen voor rust, gedoseerd wandelen. Consequent zijn. Aandacht verdelen tussen de oudere en het pupje. De nacht door zien te komen, 's morgens veel te vroeg wakker, er moet geplast worden. Heel Google heb ik doorgespit en aan mede-hondenbezitters om tips gevraagd.

En eigenlijk vergeet ik soms wel dat gewoonweg zelf nadenken veel handiger is. Wat is logisch. Om maar een klein voorbeeldje te noemen, de eerste nacht was een drama. Tot ik bedacht dat het voor zo'n klein wurmpje ook wat is. Eerst lekker warm bij je moeder, broertjes en zusjes liggen, om vervolgens alleen in een mandje te moeten liggen. Een kruikje bracht uitkomst.

Catootje heeft, naast al een plek in mijn hart veroverd te hebben, er ook voor gezorgd dat ik me realiseer dat gezond eigen boerenverstand soms vele malen beter is dan adviezen van anderen en/of het internet. Gewoon zelf nadenken, wat is logisch en hoe zou je het op kunnen lossen of aan kunnen pakken. 

Alleen voor dat zindelijk maken hadden ze wat mij betreft wel een pil uit mogen vinden. Maar ach, misschien ben ik wel een beetje ongeduldig en moet ik ook haar de tijd gunnen om te snappen hoe ik dat wil hebben. En moet zij mij ook eerst helemaal leren kennen en vertrouwen. Nu eerst ook niet vergeten te genieten van deze puppy-tijd. Hij is vast zo voorbij. 

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk