Een oude stoel uit mijn ouderlijk huis staat sinds kort te pronken in mijn woonkamer. Hij stond toch boven bij mijn moeder weg te kwijnen, dus op mijn vraag of ik hem in gebruik mocht nemen was het antwoord; ja natuurlijk. Op zoek was ik al een poosje naar een klein fauteuiltje, een soortgelijk model zoals deze. 

Duurzamer kan bijna niet, een stoel weer in gewoon in gebruik nemen in plaats van een nieuwe kopen. Meer dan 50 jaar oud, toch best wel een respectabele leeftijd. Antiek nog lang niet, zouden we het ouderwets noemen?

Eigenlijk is het model inmiddels gewoon weer hip aan het worden, kom ik tot de conclusie na een zoektocht bij diverse meubelbedrijven. Teakhouten frame met een stoffen zitgedeelte. Natuurlijk zijn de nieuwe modellen wel een beetje aangepast aan de huidige tijd, moderner qua uitstraling. De basisstijl is wel gewoon weer terug. HET stoeltje wat ik zocht heb ik er niet kunnen vinden.

Maar deze stoel, uit mijn moeders huis, is in een prima conditie en precies waar ik eigenlijk naar op zoek was. Er mankeert niks aan het teakhout. Ik kan me nog herinneren dat wij vroeger elke zaterdag het houtwerk in de teakolie moesten zetten. Wat een hekel had ik aan dat karweitje. Maar het moest, dus je deed het. Je waagde het niet om te protesteren, dat deed je gewoon niet. Althans, ik niet. Je luisterde naar je ouders en er was hierover zeker geen discussie mogelijk.

De stof van de zitting zou eigenlijk wel opnieuw bekleed mogen worden. Mijn moeder deed dat vroeger zelf, dus wat er nu op zit is werk van haar eigen hand. Dat weerhoudt me eigenlijk ook wel een beetje om het te laten vervangen. Het is een beetje sleets zoals het er nu uit ziet, maar absoluut nog niet versleten. En zelf deze klus klaren, wellicht zou ik het kunnen, maar ik zie er tegenop.

Voorlopig laat ik hem dan ook in deze staat, het brengt mooie herinneringen boven. Deze stoel heeft heel wat meegemaakt, leuke en minder leuke dingen. Gelukkig kan hij niet praten, wie weet wat er dan boven komt drijven. Ben ik even blij dat dat niet kan.

En mocht iemand vinden dat de stoel niet zou passen in mijn interieur, dan is dat maar jammer. Tegenwoordig heeft iedereen toch wel ergens een mening over en dus ongetwijfeld ook hierover. Voor mij is het een tastbare herinnering die ik in ere hou. Waar ik zuinig op ben. Die ik toch maar trouw elke week weer in de olie ga zetten. En stiekem geniet ik ervan.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk