Al eerder heb ik betoogd dat de telefoon, pc en tablet fantastische hulpmiddelen zijn; op voorwaarde dat ze werken.

Als lid van de wijkraad Oosterflank heb ik een tablet gekregen. Zo kan ik alles wat betreft de wijkraad ontvangen en lezen. Bij de installatie pakte mijn tablet mijn geboortedatum niet: “Ongeldige datum” stond er.

“Zeker omdat het dodenherdenking is”, grapte ik, maar dat grapje viel als een ijsje in het zand. “Even mijn collega bellen”, zei de geïrriteerde hulp. Na een uur kon ik onverrichterzake naar huis na te hebben gehoord: “Goh, dat is nog nooit eerder gebeurd.” Ik heb mijn tablet nu, maar moet om de haverklap wachtwoorden e.d. invullen. Voor mij vrijwel onwerkbaar, maar gelukkig heeft min vrouw Nel ook zo’n ding.

In de coronaperiode wilde ik een nieuwe telefoon: een Samsung. Ook hier hetzelfde model als mijn vrouw. Mijn oude telefoon laadde niet op (bleek kleinigheid). Toen ik 'm kwam halen, kreeg ik een briefje mee hoe ik de inhoud van mijn oude telefoon kon overzetten op mijn nieuwe. Kan ik dus helemaal niet. Nu kunnen mijn zoons dat eventueel wel (hebben een IPhone), maar die zeggen gevoelloos: “Doe het zelf anders leer je het nooit.” Mijn argument dat ik het ook nooit zal en wil leren, negeren ze glimlachend.

Dus toen de KPN eindelijk na een jaar kon helpen, heb ik de inhoud van mijn oude telefoon laten overzetten op mijn nieuwe. Ze vergaten de simkaart, maar de oude telefoon deed het nog goed dus waarom aan zo’n voor mij griezelige en beangstigende nieuwe beginnen?

Edoch van de week verscheen er op mijn scherm de mededeling dat mijn telefoon was overgegaan op de “veilige modus.” Prima, maar alle apps zijn niet te gebruiken. Niet whatsappen, banken niet bereikbaar, geen Uber etc.

Gelukkig verscheen op mijn scherm de handleiding hoe ik de veiligheidsmodus kon uitschakelen. Ik deed het braaf om bij het openen van het scherm te zien dat alles bij het oude was gebleven. Dat voor de zekerheid vijf keer herhaald: De gruwelijke vicieuze cirkel bleef ongenaakbaar. “No apps for me!”

Naar de KPN met angstig kloppend hart. Vriendelijke jongen zei, dat het een fluitje van een cent was, maar na tien minuten wilde hij toch zijn collega raadplegen om tien minuten daarna te zeggen, dat het een softwareprobleem was, dat alleen Samsung kon oplossen. Het was de eerste keer dat het hen overkwam, dus: “No apps for me!”

Nu herinnerde ik me mijn thuis in de kast liggende nieuwe telefoon. Met vooruitziende blik de apps en andere zaken al een jaar eerder over laten zetten. Door KPN de oude simkaart erin gezet en vol argwaan en bange voorgevoelens naar huis.

Mijn vrouw ontfermde zich over de werkzaamheden, omdat ze zag dat ik in een staat verkeerde waarin ik bij een nieuwe teleurstelling grote vernielingen aan ons interieur zou kunnen gaan aanrichten of me schuimbekkend op het altijd correcte KPN-personeel zou gaan storten.

Na een uurtje merkte ik dat er iets niet in orde was. “Niet alle apps en gegevens zijn goed overgezet,” zei mijn vrouw voorzichtig: ”No app’s for you.”

Om de apps goed over te zetten, had men uiteraard mijn oude telefoon nodig en die stond op een niet te breken ”veilige modus.” De cirkel was dus weer rond. “No app’s for me.”

Omdat de KPN-winkel een stuk te ver fietsen was en vernielen van onze huisraad op begrijpelijke bezwaren stuitte, verviel ik in lethargie en moest ik me beheersen om niet zachtjes snikkend op een bankje in het Schollebos te gaan zitten om me door willekeurige passanten te laten troosten (“Ach Opa, wat is er nou met jou aan de hand?”)

Voorlopig ben ik verslagen door de ICT-wereld. Voor de één een zegen, voor mij een gruwelijk ontembaar monster.

Binnenkort zijn we toe aan een nieuwe televisie. Help!