De zomervakantie is alweer zo goed als voorbij. Een warme zomer is het wel geweest. We mogen niet klagen. De temperaturen zijn goed geweest, soms wel te warm. Maar we zijn niet voor niks Nederlanders om over het weer op- en aanmerkingen te hebben. Dat hoort een beetje bij onze cultuur.

Dezelfde warmte heeft er heeft er wellicht ook voor gezorgd dat we soms echt wel oververhit waren. Letterlijk zeker. Figuurlijk lijkt het wel of we dat tegenwoordig het hele jaar door zijn. Is dat u wel eens opgevallen? 

Mij valt in ieder geval dit op als je kijkt naar wat er geschreven wordt op social media. We vallen massaal over elkaar heen met onze meningen. Vaak wordt het oorspronkelijke onderwerp niet eens gelezen. Maar we hebben onze mening weer geventileerd. Je kunt namelijk ook reageren op een reageerder. Wel of niet anoniem, het maakt bijna niet eens meer uit. Al is anoniem of in ieder geval niet met je echte naam natuurlijk wel een stukje makkelijker. Dan ben je een stuk minder makkelijk vindbaar. Want tja, je zit er niet op te wachten dat er opeens mensen op je stoep staan om even verhaal te gaan halen.

Was het alleen maar dit toetsenbord(ramp)toerisme...

Want je zult maar een beroep hebben waarbij je een uniform moet dragen. Je in dit uniform, de door ons zelf gemaakte wetten en regels, moet zien te handhaven. Die hebben we niet voor niks met elkaar afgesproken. Hou je je er niet aan, dan zijn zij er om ons er aan te helpen herinneren. Al dan niet met een boete als gevolg of meer. Heeft u wel eens aan de zijlijn gestaan als er zo’n correctie gesprek plaatsvind? Alles moeten we toch tegen het uniform kunnen zeggen? Ik mag aannemen dat het niet gaat tegen de mens in dat uniform. Die kennen we over het algemeen niet eens persoonlijk.

Maar ook dichterbij in onze dagelijks leven. Ga eens wandelen op de stoep. Als je niet snel genoeg opzij gaat wanneer een fietser achter je, al bellend, aan komt rijden, dan komt je regelmatig een riedel van bijzondere woorden tegemoet. Zo zijn er legio voorbeelden te vinden. De maatschappij verhard. Of je daar nu echt vrolijk van wordt? Ik kan me niet voorstellen dat je van dat negatieve nu echt voldoening hebt. Je 's avonds in je bed ligt en denkt: Zo, weer eens lekker de middelvinger op kunnen steken of de bijzondere woordenschat hardop uit mogen spreken. Ben je dan tevreden met jezelf?

Laatst hoorde ik iemand dromen om de ideale wereld te willen creëeren. Alles mooi, schoon heel en veilig. Ik ben voor! Maar dan zal er ook eerst wat bij ons allemaal moeten veranderen. Respect en respectvol met elkaar omgaan. Je omgeving kan nog zo mooi ingericht zijn, maar als we niet meer weten hoe we prettig met elkaar om moeten gaan, dan durf ik me af te vragen: Kan het dan überhaupt ideaal worden? Het is toch altijd een combinatie van meerdere factoren en een daarvan ben je toch echt zelf! Niemand is perfect, ik ook zeker niet, maar af en toe eerst nadenken voor er een reactie gegeven wordt zou wellicht helpen. In ieder geval: Behandel een ander altijd zoals je zelf behandeld wil worden. Het schijnt een Gulden Leefregel te zijn...

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk