Dit is mijn honderdste column. Een speciaal onderwerp heb ik niet in gedachten. Snel bladerend door de vorige columns zie ik dat ik al veel zaken heb aangesneden. Dingen die me bezig hielden en/of actualiteiten die aan de orde waren. Soms vliegen mijn vingers over het toetsenbord en heb ik zo een column klaar, soms vind ik het lastig om de dingen die mij bezighouden goed te verwoorden en duurt het even voor het naar mijn zin is. Maar leuk om het te doen vind ik het nog steeds. Sterker, nog altijd leer ik er van. Leren om mijn gedachten te ordenen, welke boodschap zou ik mee willen geven, maar ook hoe ik iets inkleed zonder gelijk een beschuldigende vinger uit te steken. Daar is zo’n mooi spreekwoord voor, iets met splinter en balk.

Al het begin is moeilijk, zo zegt men vaak. In mijn geval voelde dat ook wel zo. Ik was helemaal niet gewend om columns te schrijven. Zakelijke stukken, daar draaide ik mijn hand niet voor om. Maar stukken schrijven voor een heel ander publiek is toch wel heel andere koek. Gelukkig heb ik in het begin aardig wat hulp gehad. Zorgen dat je een goede verhaallijn hebt, dat het in elkaar overloopt. Dat wat in je hoofd zit leesbaar en begrijpelijk opschrijven. En dan ook nog maar hopen dat het zo overkomt zoals je het bedoeld hebt. Zonder dat er nu meteen een etiket op komt van ‘het zal wel weer iets politieks zijn’, daar hou ik me immers ook mee bezig. 

Zorgen dat er het liefst geen enkele taalfout in staat. Mijn -d ten -t’tjes gaan nog steeds wel eens de mist in. Woorden die wel of niet aan elkaar geschreven moeten worden. En al lees ik hem duizendmaal over om te kijken of ik niks over het hoofd heb gezien, dan nog zie ik na publicatie wel eens foutjes waarbij ik denk; hoe kan het nu, dat ik dit niet heb gezien. Maar hoe vaak schrijven we nog echt? Meestal zijn het korte berichten op social media of whatsapp, waarbij de telefoon of computer wel helpt nadenken hoe je woorden moet schrijven. Zelfs het boodschappenbriefje kan digitaal. En ach, dat gaat allemaal zo snel dat het niet altijd uitmaakt of er wel of geen foutje instaat. Ik word er dan ook wel een beetje gemakzuchtig van.

Inhoud vind ik vele malen belangrijker. Daarom een groot woord van dank voor de mensen die mij toestemming en het vertrouwen hebben gegeven om (op mijn wijze) hun verhaal neer te mogen zetten. Het is, wat mij betreft, niet vanzelfsprekend om verhalen die je hoort zonder hun akkoord op te schrijven. Al gebruik je geen namen en plaatsen, soms is het redelijk makkelijk te achterhalen om wie het gaat. Zo mocht ik onder andere ervaringen verwoorden over dakloosheid, een arts, politie, tegenslagen in het leven. Allemaal met toestemming van degene wie het betrof. Zelfs mijn moeder vraag ik, als ik in een stukje van haar ervaringen wil gebruiken, of het goed is. Het wordt gewaardeerd en het voelt ook goed om het te vragen. Je komt toch immers wel een beetje aan iemand zijn privé of werkgebied.

Graag ga ik door met het schrijven van deze columns. Er komen genoeg mensen en onderwerpen op mijn pad die aandacht verdienen. Ik hoop dat u ze met veel plezier leest en wie weet soms er ook wat van leert of ergens bewust van wordt. Ik leer nog elke dag, dus wie weet worden ze steeds beter. Maar voor nu ga ik even met een kop koffie een aantal columns opnieuw lezen en met een glimlach denken aan de mooie gesprekken die ik heb mogen hebben. Tot over twee weken! 

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk