Kunst kan ontroeren. Bij het “Erbarme dich” uit de Mathäuspassion houd ik het zelden droog en ook de Prelude opus 28 no4 van Chopin heeft op mij dezelfde uitwerking.*

De andere keer dat tranen in mijn ogen opwelden en ik ontroerd werd door een kunstwerk, was in het Mauritshuis; waar ik helemaal alleen voor het Meisje met de parel van Vermeer stond. Hoe is het mogelijk dat een kunstenaar met verf de begrippen liefde, tederheid en schoonheid zo treffend kan weergeven. Onbetaalbaar en voor mij diep ontroerend. Gelovigen zien hier de Goddelijke inspiratie concreet voor zich.

Mijn verontwaardiging over de vastplakactie was dus ook in omgekeerd evenredige verhouding met mijn bewondering voor Vermeer.

“Laten we ze maar vastplakken op een schandpaal en verder niets doen” was nog mijn mildste verwensing. ”Deden ze vroeger aan boord van schepen ook. Als iemand een mes trok, werd hij met dat mes door zijn hand aan de mast genageld. Zijn andere hand werd vastgebonden en alleen door met de geperforeerde hand te wrikken, kon de messentrekker los komen”.

Toen ik echter zag hoe makkelijk de vastplakker bij Jinek van de tafel gleed, leek vastplakken aan de schandpaal geen oplossing meer. De hierboven beschreven maritieme levensles stuit waarschijnlijk op problemen bij Amnesty.

Op dit moment wordt mijns inziens veel te veel geld vergooid naar het zogenaamde klimaatprobleem, de autoindustrie werpt zich met overgave op elektrisch rijden, rijden op waterstof wordt beproefd en kernenergie bepleit. Wat willen die demonstraten nou precies? Wat willen ze nog meer? Wat willen ze ons duidelijk maken dat we nog niet weten? Op deze manier protesteren wekt alleen verontwaardiging en woede op en werkt dus averechts.

Ik heb het sterke vermoeden, dat deze plakkende klimaatdeugers vooral voor aanzien binnen hun eigen sekte gaan. Ze willen graag opvallen en zichtbaar goed zijn; een gruwelijke gewoonte die bij extreem links diep geworteld is. Ons staat dus nog heel veel te wachten, want vanaf nu willen ze elkaar gaan overtreffen. Ik deug meer dan jij, want ik ben rabiater en ik genereer meer nieuws.

Concerten verstoren, bekende beelden besmeuren, toneelvoorstellingen onmogelijk maken: zoveel mogelijk opvallen. Ook omdat, acties bij raffinaderijen, benzinestations etc. vaak met harde hand door het personeel worden beëindigd. Dan liever geweldloze kunstliefhebbers bruuskeren. 

De oplossing lijkt me echter geen martelaren van hen te maken! Geen media aandacht meer en slechts een klein berichtje in de krant. En natuurlijk schade laten betalen, ook al leidt dat tot faillissement. Geen geld? Dan dwangarbeid tot de schuld voldaan is. Nu zo hard mogelijk optreden, anders is het hek van de dam.

Tot hier en niet verder dus. Onze Lieve Heer greep in bij Job (zie titel), maar dat zie ik nu niet gebeuren. We moeten het zelf doen voor we gegijzeld worden door blinde fanatici!

* Mijn professor H. Von der Dunk zei ooit. :“Als God bestaat, dan communiceert Hij via muziek”