Wielrenster Annemiek van Vleuten reageerde enigszins verrast op haar Europese titel bij de vrouwen. Het was eigenlijk de bedoeling dat een andere renster uit de Nederlandse ploeg zou winnen. "Ik reed vooral om anderen een kans te geven. In het begin heb ik ook de koers zwaar gemaakt op de klimmetjes, dus in de finale was het beste er wel vanaf", zei de winnares.

Ze gunde hoorbaar voor iedereen die televisie keek haar medevluchter Chantal van den Broek-Blaak de titel. "Jij gaat winnen hè", zei ze tegen Blaak. Maar haar landgenote had ook veel werk verricht en net te veel van haar krachten verspeeld door het gat naar de kopgroep dicht te rijden. "Ik besloot voor haar te rijden, want ik heb al een mooie trui aan als wereldkampioene en Chantal zou het in de sprint kunnen afmaken als rapste van het stel. Maar op de laatste beklimming bleef ik over met Elisa Longo-Borghini. Dat was jammer voor Chantal, ik had haar de titel gegund."

Van Vleuten wist dat ze sneller was in de sprint dan de Italiaanse. "Ik ging die sprint wel wat van te ver aan, dat was eigenlijk een fout van me, maar het liep goed af. Elisa was vandaag wel heel sterk, het was soms alle zeilen bijzetten om haar bij te houden. Ik kreeg de zege bepaald niet cadeau."

Blaak was teleurgesteld. "Ik realiseerde me gewoon dat dit een heel mooie kans was. Ik ben vrij laat in mijn loopbaan nog wereldkampioene en Nederlands kampioene geworden, ik had graag ook nog de Europese titel veroverd. Maar ik kan niemand iets verwijten, ik was uiteindelijk niet sterk genoeg om die drie te volgen als het bergop ging", vertelde de nummer vier van de koers.

Bondscoach Loes Gunnewijk kon tevreden constateren dat de nog vrij jonge Europese trui - in 2016 was pas het eerste EK - voor de vierde keer in vijf jaar naar Nederland ging. "We zijn er ondertussen aan gewend dat de druk bij ons ligt, maar we hebben een groep die deze verantwoordelijkheid heel goed dragen kan. Ik denk dat we opnieuw een sterke koers gereden hebben, waarin we altijd met veel rensters van voren zaten."