Zorgen over mantelzorgers

14 August 2021, 10:14 uur
Lokaal , Columns
mainImage

Na 15 jaar mantelzorgen achter de rug gehad te hebben is het nu tijd, voor mij, om op deze periode terug te kijken. Of je nu wel of niet een hekel hebt aan het woord ‘mantelzorger’, het is wel hoe we het benoemen als je de zorg draagt voor een dierbare. De definitie van mantelzorg, volgens het Sociaal Cultureel Planbureau, is: "Alle hulp aan een hulpbehoevende door iemand uit diens directe sociale omgeving. Ook minder intensieve hulp, de hulp aan huisgenoten en de hulp aan instellingsbewoners zijn meegenomen. Mantelzorg is hulp die verder gaat dan de zogenoemde ‘gebruikelijke’ hulp."

Het is zorg verlenen waarbij niet van te voren overlegd wordt of je het wil of dat het je uitkomt, het overkomt je. Zo terugkijkend, op de periode dat ik mantelzorger voor mijn moeder was, is het een bijzondere tijd geweest. Ik zou het zo weer overdoen als het kon. Toch realiseer ik me nu pas achteraf hoeveel impact het op je leven heeft. Niet dat ik nu in een zwart gat gevallen ben. Wie weet komt dat nog, maar dat zien we dan wel weer.

Hoe is het nu bij mij gelopen: Op enig moment werd mijn moeder hulpbehoevend. Graag wilde ze zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen. Ik was in de gelukkige omstandigheid dat ik heel dichtbij woonde en dus ook kon helpen om dit te realiseren. Alles wat ze echt zelf kon deed ze en mocht er ergens tegenaan gelopen worden, dan werd er door haar eerst gekeken hoe ze het zelf op kon lossen. In eerste instantie bestond mijn hulp slechts uit grote boodschappen doen of klusjes waar echt twee handen voor nodig waren.

Gaandeweg werd de hulp die er nodig was steeds meer. Heel geleidelijk. Het schoof zo in mijn systeem en werd normaal. Haar waardering liet ze ook duidelijk blijken. Eerlijk is eerlijk, het was ook een feestje om mijn moeder te zien genieten. Mijn agenda stemde ik af op de zorghulp die er op dat moment nodig was. Mocht ik weg gaan, dan zorgde ik ervoor dat er voldoende hulp voor handen was. Het voelde als mijn verantwoording om het goed op orde te hebben. Hierbij om ondersteuning vragen? Ik kon het toch zelf oplossen, dus waarom zou ik dat doen.

Altijd had ik mijn mobiel paraat, ook ‘s nachts. Immers kon de alarmcentrale of mijn moeder zelf bellen dat er iets aan de hand was. Een groot voordeel was wel dat ik mijn honden vier keer per dag uit moest laten, mooi moment om ook even te kijken of alles is orde was. De hondjes hadden er een eigen ‘snoeppotje’ dus voor hen was het ook een feestje om langs te gaan.

Op enig moment kwam er een punt dat ik dacht: dit red ik niet meer alleen. Je realiseert je dat er ook professionele hulp nodig is. Via mijn contacten en het internet had ik al snel de benodigde nummers om informatie op te vragen. Tja, vervolgens word je van het kastje naar de muur gestuurd. Er was nog geen indicatie afgegeven en dat moet natuurlijk wel. En voor dat allemaal eens geregeld is, dan ben je wel weer weken verder. Uiteindelijk is het allemaal niet meer nodig geweest. Ik ben immers mantelzorger af nu. 

Maar wat ik me achteraf wel realiseer is dat ik veel te laat aan de bel heb getrokken voor hulp. Ongetwijfeld zullen velen die in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten dit herkennen. Maar als je dan uiteindelijk aan die bel trekt, zijn er zoveel (onder andere ambtelijke) obstakels waar tegenaan gelopen wordt. Je hebt geen andere keuze dan door te blijven gaan. In de huidige tijd waarin we in onze samenleving mensen zolang mogelijk thuis willen laten wonen, zorg door naasten steeds belangrijker zal worden, moeten we met elkaar wel oog houden dat mantelzorgers niet overbelast raken. Zeker niet wachten tot ze zelf aan de bel trekken. Maar hoe dit geregeld zou moeten worden? Ik heb echt geen flauw idee.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk