Lang heb ik getwijfeld of ik dit stukje van mijn eigen ervaringen met u wilde of kon delen. Toch vind ik dat ik het moet doen. Sinds enkele weken loopt mijn moeder te tobben met haar gezondheid. Vanuit een diep dal komt er licht in de tunnel en hopelijk kunnen wij nog heel lang van haar genieten. Trots ben ik op deze vrouw die ik mijn moeder mag noemen. Elke keer weet ze weer op te krabbelen, gesteund door veel mensen. Kaarten, belletjes, appjes. Vensterbanken in het ziekenhuis hebben vol gestaan met attenties. Wat doet dat een mens goed, al dan niet met opbeurende en meelevende teksten. 

Liggend in het ziekenhuis wil ze nog steeds niet mensen tot last zijn. Niet onnodig om hulp willen vragen. Soms maakt ze het zichzelf daardoor alleen maar moeilijker en dat terwijl de verpleging graag die extra stap voor haar wilde zetten. Ondanks alle druk en hectiek op de afdeling. Je krijgt wat je verdient zeggen ze wel eens. Natuurlijk heb ik een gekleurd beeld omdat het over mijn moeder gaat, maar er ver naast zal ik niet zitten.

Of zij nu een ideale patiënt is durf ik niet te zeggen, een andere manier van patiënt zijn heb ik helaas ook mee mogen maken. Een kamergenoot was in de veronderstelling dat verplegend personeel ook bediening is. Te pas en te onpas werd er op de alarmknop gedrukt. Wanneer men niet snel genoeg was, waren de krachttermen niet van de lucht. Ze zat kennelijk helemaal niet lekker in haar vel en de omgeving moest het ontberen. Zo werd ook het bezoek van mijn moeder op enig moment de dupe van aantijgingen. Het escaleerde op enig moment zodanig dat er daadwerkelijk bedreigingen zijn geuit. Helaas dusdanig dat je er net weinig mee kunt doen, in de zin van aangifte of iets dergelijks. Gelukkig heeft het personeel er adequaat op gereageerd en de juiste maatregelen genomen. 

Het zat en zit mij hoog. Rondgang langs mensen die in ziekenhuizen of verzorgingsinstellingen werken leerde mij dat het vaker voorkomt dan ik dacht. Het gros van mensen gedraagt zich zoals je zou mogen verwachten. Respectvol tegenover elkaar, maar er zijn er bij... Eén van de reacties op de vraag “hoe ga je daar dan als verzorgende mee om?"? Hopen maar dat je dienst snel voorbij is, veel is er niet tegen te doen.

Als ik dan zo inmiddels diverse ziekenhuizen in- en uitloop met mijn eerder genoemde ervaring, begint me ook op te vallen dat ik steeds meer beveiligers zie rondlopen. Wie weet was dat langer zo, maar het viel me niet eerder op. Met name in de entree en in de centrale hallen. Kennelijk is het tegenwoordig nodig. Eigenlijk is het toch van de zotte. Je gaat naar het ziekenhuis omdat je hulp nodig hebt van mensen die er verstand van hebben en je willen helpen. Ik kan er met mijn pet niet bij. Iedereen zou een dergelijke instelling als veilig moeten ervaren en daar hoort dan ook jezelf netjes gedragen bij. 

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk