De oude zinken afvalemmer van vroeger heeft jarenlang nutteloos als sieraad in mijn tuin gestaan. Een stukje nostalgie. De plaatsnaam op de emmer blijft voor mij speciaal. Eigenlijk bijzonder dat men vroeger voldoende had aan zo’n ding. Als ik nu kijk hoe snel de kliko vol zit, dan hebben we toch wel veel meer afval dan vroeger. Ik kan me niet heugen dat er vroeger zoveel verpakt is als tegenwoordig. Neem alleen al de apart verpakte koekjes voor de schoolgaande jeugd. Of als je iets besteld via het internet is de doos soms wel tien keer groter dan de inhoud en vaak is die holle ruimte dan ook nog opgevuld. 

Het scheelt voor mij nu wel dat er statiegeld op de blikjes en kleine flesjes zit. Met mijn kleine huishouden is het zeker met frisdrank prettiger om blikjes op voorraad in huis te hebben. Voordat een fles anders leeg zou zijn, is de prik er al af. Maar om nu elke keer met maar één of twee blikjes naar de winkel te gaan om ze in te leveren, voelt niet zo praktisch. Toch maar even naar een oplossing gezocht om ze te bewaren zonder dat er ongedierte of wat dan ook bij kan komen. De oude zinken afvalemmer heeft nu een tweede leven gekregen. De lege blikjes en flesjes kunnen hier mooi in bewaard worden tot een zak vol genoeg zit om ze in te leveren. Dus mocht u moeten wachten bij de fles inname automaat door mij dan weet u dat ik aardig aan het bewaren ben geweest.

Volgens mij was het idee bij het invoeren van het statiegeld op de blikjes en flesjes voornamelijk dat er minder zwerfvuil op straat zou zijn. Nu loop ik natuurlijk veel met Catootje buiten en constateer dat hier nog niet echt verschil in te zien is. Catoo vindt het prachtig die blikjes en flesjes. Als een ware trofee wordt er één mee naar huis gesjouwd. Ze kijkt me al boos aan als ik in de tuin het blikje of flesje inneem en het in de zinkenemmer gooi. Wat ze niet weet, althans dat vermoed ik, dat ik bij elk dingetje met statiegeld vijftien cent in een potje stop. Het bottenpotje heb ik het genoemd. Als er voldoende inzit lopen we naar de dierenwinkel en halen we een mooi bot voor haar. Nu nog in dat kopje krijgen dat er een link zit tussen blikjes naar huis sjouwen en een lekker bot. Of dat ooit nog gaat lukken?

Nu kan zij er maar één per keer meenemen, zelf loop ik ook niet met een tas om blikjes te verzamelen. Maar je zou nog een aardig centje bij elkaar kunnen rapen. Daar hoef je niet eens voor in prullenbakken te zoeken. Overigens zie ik, op de routes die we lopen, minder in de prullenbakken aan dit spul liggen dan gewoon in het groen. Je zou toch zeggen, het statiegeld heb je al zelf betaald en wil je dat weer terug krijgen. Of dat nu te maken heeft met het geringe bedrag, geen flauw idee. Zelf denk ik dan; wie wat bewaard heeft wat. Catootje haar botje en ik mijn eigen uitgegeven geld van mijn blikjes weer terug. Toch soms best een leuk meevallertje.

Nog leuker zou het zijn als er niets anders  op straat zou liggen  dan een leuke tak om mee naar huis te sjouwen. Zo lang er nog de keuze is uit een blikje/flesje of tak kiest Catootje nog steeds als eerste voor het blikje. Wie weet gaat het ooit nog eens gebeuren. Die tak kan ik dan ongetwijfeld wel weer kwijt in mijn GFT container. Zulke zware takken kan die hond van mij toch niet aan.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk