It takes a village to raise a child. Een uitspraak die ik deze weken vaker hoor. Waarheid als een koe. Immers opvoeden is natuurlijk de eerste taak van de ouders, maar in feite zijn we er allemaal bij te betrokken. Niet alleen instanties, wij allemaal. Alleen durven we dat nog? Als ik van de week op mijn elektrische scooter lekker 20km/u tuffend ingehaald wordt door een jochie op een elektrische step, die ook nog stoer roept….mijn gaat 30…., is het mij afgeraden om hier wat van te zeggen. Je weet het niet tegenwoordig.

Van de week heb ik een documentaire gezien over een absurde gijzeling in Gladbeck, met waargebeurde beelden. Één van de gijzelaars werd geïnterviewd tijdens de gijzeling en merkte op dat het hem niet uitmaakte wat de uitkomst van de gijzeling zou zijn. Het kon alleen heel veel geld of dood gaan zijn. Hij had toch al heel zijn leven van inrichting naar inrichting moeten verkassen. Zo leuk was het leven niet voor hem. Wat het uiteindelijk geworden is ga ik niet verklappen. Wie weet wil u het zelf nog eens zien.

Deze opmerking “zijn leven van inrichting naar inrichting moeten verkassen,zo leuk was het leven niet” die had ik een week eerder ook al gehoord maar dan in een andere context. In mijn vorige column had ik al aangegeven dat ik een rondleiding had gehad in een TBS Kliniek. Een gesprek met een patiënt leverde mij dezelfde uitspraak op. Hij was vanaf zijn tweede al uit huis geplaatst, omdat zijn vader hem in elkaar bokste ( zijn woorden), vervolgens ook van inrichting naar inrichting moeten verkassen. Met de verkeerde vrienden in aanraking komen, een delict plegen, je straf uitzitten en vervolgens therapieën krijgen om opnieuw te leren wat normen en waarden zijn en hoe je er mee om moet gaan en met je eigen emoties. Het praat het gepleegde delict niet goed ( we mochten niet vragen welke), maar het zette me wel aan het denken.

Als je niet in de gelukkige omstandigheid bent om een thuis te hebben, de omgeving ook niet van toegevoegde waarde kan zijn, je van het ene adres naar het andere adres verkast wordt. Dat maakt niet dat je dan maar criminele activiteiten moet gaan ontwikkelen, maar dat het wat met je doet snap ik wel.

Om dan deze week nog even te eindigen met een jongeman die zwaar gewond was aan zijn hand, opgevangen door mede-omstanders. De eerste hulp hebben zij verleend,inclusief een pep-talk en dat hij nu echt niet naar zijn chill-adres kon. Zijn ouders gebeld om met hem naar de eerste hulp te gaan, waarbij de reactie van zijn vader was; “hij is 18 hij moet het zelf maar regelen. Zijn eigen verantwoordelijkheid”. Gelukkig reageerde moeders wel anders op de melder aan de telefoon en kwam er direct aan. Mooi hoe degenen, die er ongewild bij betrokken waren, zich ontfermden over de knul. Hopelijk kunnen we meer met elkaar het leven ‘leuker’ maken. Omzien naar elkaar, maar ook durven aanspreken, wie weet wat dat oplevert. Immers alles begint met een solide basis. Wanneer je tussen wal en schip valt, wordt het leven heel ingewikkeld.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk