Boodschappen doen is soms echt een noodzakelijk kwaad. Daarnaast is het soms ook wel een klein uitje. Lekker op t gemak door de paden slenteren in de supermarkt op zoek naar datgene wat er nodig is. Wellicht ook nog leuke aanbiedingen zien en soms bekenden tegenkomen waar een praatje mee gemaakt kan worden.. Hoor je zo ook weer eens wat. Een moment ook om je soms te verwonderen. Bellende mensen lopend door de supermarkt, het gesprek via de luidspreker voeren, je kan soms echt meegenieten met een heel privé gesprek. Het lijkt mij niet de makkelijkste manier om privé problemen te bespreken. Of zouden sommige mensen het gewoon niet interesseren dat Jan en alleman mee kunnen luisteren? 

We maken ons soms zo druk over privacy, maar een uitgebreid gesprek met een uitkeringsinstantie mag kennelijk iedereen horen. Ook het bespreken over het wel of niet recht hebben op toeslagen wordt gewoon bij de pakken suiker besproken. Het lijkt mij toch meer dat je dat belletje beter in alle rust thuis kan voeren. Je dan ook nog eventueel de mogelijkheid hebt om direct wat aantekeningen te maken voor jezelf. Bovendien is het voor mijn gevoel ook geen informatie waarvan je zou willen dat iedereen het kan horen. 

Een paar kinderen staan druk te rekenen of ze voldoende geld hebben om het lekkers wat ze voor ogen hebben te kunnen betalen. Met rode koontjes staan ze druk te bakkeleien. Er moesten kennelijk keuzes gemaakt worden. Grappig om dat zo te zien. Wikken en wegen, voor en nadelen. Mooi dat ze dat op zo’n respectvolle manier met elkaar doen. Wat uiteindelijk het resultaat was, dat heb ik niet meer meegekregen.  Al ben ik daar wel nieuwsgierig naar, maar ik ben ze niet meer tegengekomen. 

Op het gemak in de rij staan voor de kassa. Dat vind ik prettiger dan die zelfscankassa’s. Gewoon menselijk contact, wellicht dat dat misschien iets meer tijd kost.  Dat zij dan maar zo. Laatst stond er een oudere dame voor me bij de kassa. Ze had best wel moeite om alles op de band te krijgen. Mooi toch dat je dan een handje mag helpen, dat het gewaardeerd wordt. Gelijk ook even een klein praatje aangeknoopt. Ze vond het fijn dat er iemand even de tijd nam om haar te helpen, dat kwam ze maar weinig tegen. Al helemaal niet dat men ook nog de tijd neemt om een praatje te maken. Tezamen met de dame achter de kassa hebben we er even om geglimlacht, hopelijk weer een kleine goede daad gedaan.

In de hectische, bijna onpersoonlijke tijden, gewoon even te tijd nemen voor de ander. Een kleine moeite. Al is het maar even groeten en gaat alles goed? Dat zie ik die geautomatiseerde systemen bij de scankassa’s nog niet doen.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk