Op vakantie in eigen land, doet mij weer eens beseffen hoe verschillend wij allemaal zijn. Nu zat ik wel behoorlijk afgelegen in bijna het noordelijkste puntje van Nederland. Een gebied waar nog veel rust en ruimte is. Zalig, je waant je bijna in een andere wereld. Waar zwaluwtjes af en aan fladderen en het gekrijs van de meeuwen als herrie de boventoon voert. Je je af en toe alleen op de wereld waant. 's Avonds de meeste herrie gemaakt wordt door de krekels. Merels die 's morgens voor wekker spelen. 

Waar het normaal is dat je elkaar groet als je elkaar tegenkomt. Je bijna verwijtend wordt aangekeken als je het niet doet. Wat een verschil met mijn gewone dagelijks leven. Even geen haast, veel minder drukte, ‘s avond met de laatste ronde van de hond, echte stilte. Je komt er van bij. Al weet ik niet of ik er ook permanent zou willen wonen. Voor nu was het heerlijk om even los te komen van de  dagelijkse beslommeringen. Op zijn Nederlands had er wel geklaagd kunnen worden over het weer, maar als je al die berichtgeving hebt gevolgd van weersomstandigheden elders in de wereld, dan zat het weer heus wel mee. Mopperen over die bikini’s die niet eens mijn koffer uit zijn gekomen zou natuurlijk een optie  kunnen zijn, maar ach als dat het ergste is….

Maar goed, soms zat het ook tegen. Mijn auto die het nodig vond om er mee op te houden en aangaf dat ik het kon bekijken (op natuurlijk een vreselijk onlogisch punt) was er zo één. Mazzel dat hij nog uit wilde rollen tot in de berm, je moet toch zorgen dat je veilig staat. Gelukkig kon ik een telefoonnummer bellen om hulp te vragen. Het lange wachten kon beginnen. Gezien het feit dat het vakantietijd is werd er op voorhand al gewaarschuwd dat het even kon duren….Dat even duurde ruim twee uur, maar goed het zonnetje scheen, de auto stond veilig en nog genoeg grasland om een beetje heen en weer te kunnen lopen. 

Vele passanten minderen even vaart en vroegen of er hulp nodig was. Het viel gewoon op. Met het zonnetje hoog aan de hemel dacht ik ook wel even een beetje bij te kunnen bruinen. Gras ligt prima. Zo heel veel zon was er niet, dus als hij schijnt er dan ook maar even van genieten. Oeps, ook nog even bezoek van de sterke arm of het wel goed met me ging. Ergens wel logisch, een vrouw die in het gras ligt naast een auto, het kan een verkeerd beeld geven. Er was dan ook terecht voor gebeld. Er toch maar even rekening mee gehouden, je wil toch niet iemand nodeloos ongerust maken. Een automobilist die apart langs kwam rijden, had vanuit zijn werkruimte gezien dat we er al een geruime tijd stonden. Of hij wellicht voor koffie kon zorgen. Gelukkig was inmiddels de melding binnengekomen dat hulp echt dichtbij was, dus maar vriendelijk afgeslagen. Het einde van het wachten was in zicht. Al met al bleek het om een scheurtje in een leiding te gaan, dus binnen de kortste tijd kon het karretje weer snorren.

Het zat even tegen, maar aan de andere kant ook weer wat geleerd. Omzien naar elkaar. Wat geeft dat een goed gevoel. Weten dat je er niet per definitie alleen voor staat, dat er om gekeken wordt naar je. Alleen al dat men gewoon even vraagt of het goed gaat of er hulp nodig is.  Of die aangeboden hulp nu wel of niet gebruikt wordt, de vraag alleen maakt echt het verschil. 

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk