Zo heel af en toe trakteer ik mezelf op uit eten op het dorp. Nou ja, uit eten, het is niet meer dan een frietje bij de patatboer halen en deze dan heerlijk op een bankje zittend opeten. Het weer was er vorige week dat het kon. Heerlijk, lekker smikkelen in het zonnetje. Ondertussen ook de tijd om een beetje te kijken naar alle mensen die op hetzelfde plein zaten en of passeerden.

Vroeger, toen ik nog in de grote stad werkte, deed ik vrijwel elke lunchpauze als het droog was. Dan op mijn gemakje, met mijn van thuis meegebrachte boterhammetjes, op een bankje kijkend naar alle mensen die voorbij kwamen lopen. Geweldig om al die verschillende mensen te zien, proberen de stemming van het gezicht af te lezen en natuurlijk ook een beetje naar de kleding kijken. Ik kon er van genieten. Het is toch heerlijk om te zien dat er vrijwel geen mens er hetzelfde uitziet. Je vrijwel gelijk wel een beetje kunt zien aan houding en gezichtsuitdrukking of iemand een beetje lekker in zijn of haar vel zit.

Op een bankje zitten in het dorp is toch wel een beetje anders dan in de stad. Plus dat het ook al richting etenstijd ging viel er toch iets minder te zien. Het gaf me dan wel weer de mogelijkheid om lekker op het gemak de wel aanwezige mensen iets beter te observeren terwijl ik lekker zat te genieten van mijn eten. Er was nog een enkele ouder die kindjes liet glijden van het glijbaantje, alert en zichtbaar genietend van het plezier dat ze hadden. Het deed mij denken aan mezelf toen die van mij nog klein waren, een simpel glijbaan….ze konden vaak geen genoeg van krijgen.

Even verderop zaten twee jongelui die me een beetje aan tortelduifjes deden denken. De één deed echt moeite om indruk te maken op de ander. Als ik zo een beetje naar de lichaamstaal keek  leek het uitstekend te lukken. Na een poosje stonden ze samen op en werd er voorzichtig een kusje uitgewisseld. Genieten toch, om dat zo een beetje te mogen  aanschouwen?

Er liepen nog wat mensen voorbij, niet veel spannends aan te ontdekken. Ondanks dat het een voetgangersgebied is, vlogen er ook een paar van die elektrische stepjes voorbij met jonge gastjes erop. Niemand die er wat van zei of er van op keek. Het is kennelijk al bijna gewoon. Een scooter kwam er aangereden. In volle vaart over het plein scheurend. Ook nog zonder helm. De bestuurder parkeerde hem naast de friettent en keek om zich heen met een blik van; wie doet me wat of durft er wat van te zeggen? Wederom niemand die er  een opmerking over maakte. Eerlijk gezegd zou ik het zelf ook niet doen, de blik in de ogen was niet de meest vriendelijke. Zeker in de huidige tijd snap ik dat mensen wel uitkijken om commentaar te geven. Je weet niet wat er kan gebeuren, je kunt wellicht klappen op  lopen of erger. Er staan genoeg voorbeelden  in de media, al dan niet vergezeld van een filmpje.

Toch vind ik het wel jammer dat we kennelijk voor onze eigen veiligheid maar het een en ander slikken. Wat zou er gebeuren als we met elkaar duidelijk aangeven dat sommige dingen niet geaccepteerd worden, dus niet één die het wel durft maar echt samen aangeven tot hier en niet verder. Dat we weer echt gaan samenleven? Zouden we het ooit nog eens weer gaan durven?

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk