Het is zomerreces, of zomervakantie, net hoe je het wilt noemen. Even een paar weken geen vergaderingen. Scheelt toch weer aardig wat voorbereidingstijd. Niet dat de wereld nu opeens stil staat. De rest gaat ook gewoon door. De mailtjes blijven ook gewoon binnen komen. Niet dat dat erg is. Als ik helemaal niks te doen zou hebben zou ik me ook maar gaan vervelen. Televisie kijken is aan mij toch niet echt besteed. Man man man, de enkele keer dat ik wel kijk zit er zoveel reclame tussen je kijkt bijna van reclame naar reclame. Natuurlijk moeten er inkomsten binnen komen om alles uit te kunnen zenden, maar toch. Daarnaast heb ik ook nog niet echt een heel originele gezien. Bijna heimwee naar die ‘pindakaas’ reclame of ‘even Apeldoorn bellen’. Misschien ligt het aan mij, zou zomaar kunnen.
Dan maar liever ‘s avonds lekker in de tuin zitten met deze temperaturen geen straf. Veel mensen zitten toch binnen, dus het is relatief rustig op een enkele auto of spelende kinderen na. Genieten van de vleermuisjes die rondcirkelen. De enkele merel die nog laat op is, het kikkertje dat uit het water durft te komen als Catootje ligt te slapen. De mieren die druk aan het werk zijn, daar ben ik minder van gecharmeerd. Maar ach, ook zij horen erbij. Mooi moment ook om met een bakje koffie lekker de gedachten alle kanten op te laten vliegen. Met meer tijd (en vooral rust tussen de oren) duren de wandelingen ook wat langer. Niet dat we nu grotere ronden lopen, het Franse bulletje is niet zo’n wandelaarster. Maar kom ik iemand tegen om mee te kletsen, dan heeft ze daar echt geen moeite mee, het kan haar niet lang genoeg duren, scheelt weer lopen denkt ze vast. Ze scharrelt dan wat rond mijn benen en vermaakt zich prima.
Op een route die ik al even niet had gelopen, kwam ik een oudere dame tegen. Al een poos niet gezien, dus even gevraagd hoe het met haar was. Jammer om te horen dat het leven haar steeds zwaarder valt. Lichamelijk het een en ander steeds lastiger gaat, de kwaaltjes de overhand beginnen te krijgen. Het wereldje wordt steeds kleiner. Op de vraag of ze nog wel van het leven geniet, was het antwoord….steeds minder. De kinderen hebben het ook druk met hun eigen leven, die wil ze ook niet lastig vallen. Gelukkig is het nu lekker weer en veegt ze een beetje de tuin aan. Ook gelijk een grotere kans om met een passant te kunnen kletsen. Gelukkig hebben ze nog wel de mogelijkheid om boodschappen te halen op het dorp. Wat als dat ook niet meer gaat? Dan wordt het wereldje nog kleiner. Genieten van de kleine dingen, het zegt zo makkelijk als je zelf alle kanten op kunt. Moeilijk vind ik het als mensen zo uitspreken dat de levensvreugde begint te ontbreken, de eenzaamheid de kop opsteekt, hopelijk durft ze het tegen meerdere mensen uit te spreken. Voorgenomen heb ik me wel om wat vaker even langs te lopen. Als is het maar om even te zwaaien. Wellicht helpen kleine beetjes aandacht ook al, hoop ik dan maar.
Een ander gesprek ging over overlast van jongeren, ook zo’n lastige. Wat kun je wel en wat kun je niet. Soms zit je in een bepaalde modus en weet je het niet meer. Het bleek dat jongeren zich nog al eens ophouden in een steegje. Lekker donker uit het zicht. Niks doen gaat ook niet helpen. Al pratende de suggestie opgeworpen om er verlichting op te hangen, al is het ledverlichting om te kijken of het werkt. Men zou er gelijk achteraan gaan. Soms helpt het om samen met een frisse blik er tegenaan te kijken om zo hopelijk dichter bij een oplossing te komen. Van de week had ik het er ook met iemand over en die deed de suggestie om er een camera op te hangen, al is het maar een dummy. Mocht ik ze de volgende keer spreken, dan ga ik die suggestie ook nog even meegeven. Super toch als je met elkaar mee durft te denken.
Dit is nog maar een greep van de diverse gesprekken die ik zo op straat heb mogen voeren, naast dat ik het een en ander weer wijzer van word, kan ik er ook van genieten. Een klein steentje bijdragen al is het in sommige gevallen echt niet meer dan alleen maar luisteren en horen wat er gezegd wordt. Laat mij maar lekker op deze manier bezig zijn en blijven. Ze zeggen niet voor niks….rust roest :-)
Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk