Trouw werd altijd op 4 mei de vlag halfstok opgehangen in de houder van ons huis. Om vervolgens de dag erna hem weer hoog in top te laten hangen. Een gewoonte die er bij mij ingebakken zit. Opdat wij niet vergeten. Een mooi moment om eerbied en respect te tonen voor oorlogsslachtoffers en voor hen die het slachtoffer zijn geworden bij vredesoperaties. 

Sinds ik raadslid ben loop ik ook mee met de stille tocht van het gemeentehuis, niet omdat aangegeven wordt dat een ieders aanwezigheid zeer op prijs wordt gesteld. Maar omdat het echt indrukwekkend is. Voorheen liep ik nooit mee, natuurlijk wel voor de buis wachten tot het tijd was om twee minuten stil te houden. Het liefst keken mijn ouders naar de beelden van de herdenking op de Waalsdorpervlakte. En eerlijk is eerlijk, deze heb ik altijd indrukwekkender gevonden dan die bijvoorbeeld op de Dam. 

Vooral tijdens de twee minuten stilte alleen nog maar vogeltjes horen en natuur zien. Dat doet wat met mij merk ik. Het geeft mij ook alle rust en ruimte om even mijn gedachten terug te laten gaan. De impact van oorlog en geweld is ook zeker mijn ouders deur niet voorbij gegaan. Met name mijn vader, menige nachten heeft hij nachtmerries gehad omdat de beelden dan vroeger weer opspeelden. De trigger voor hem waren de geluiden van de vrachtwagens die de winkels waar wij toentertijd boven woonden kwamen bevoorraden. Al heeft hij er nooit over willen praten, wij hoorden het wel en kregen er pas veel later uitleg over. 

Op ons hart werd gedrukt dat wij blij moeten zijn dat wij in vrijheid mogen leven, dat dat nooit vanzelfsprekendheid is. De verhalen hoe anders het ook kan zijn kregen we uiteindelijk ook mee. Het doet me ook denken aan het moment dat ik eens in een ziekenhuis lag op een zaal met drie oudere mannen. Ook zij hadden hun verhalen. Verhalen die hopelijk ook doorgegeven worden. 

Nu ik dit zo op zit te schrijven realiseer ik me ook dat een hoop van deze ouderen met verhalen er al inmiddels niet meer onder ons zijn. Er dus ook een taak ligt voor de volgende generatie om het bewustzijn levend te houden dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. Dat we daar keihard met elkaar aan moeten blijven werken. En die volgende generatie daar hoor ik inmiddels ook bij. 

Eerst maar mee lopen met de stille tocht, in gedachten stil staan bij een ieder die het leven heeft moeten laten zodat wij in vrijheid kunnen leven. Even twee minuten stilte. Gewoon omdat het kan; opdat wij niet vergeten. En wij gewoon de mogelijkheid hebben om op 5 mei samen onze vrijheid te vieren. 

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk