In zo’n twaalf uur tekent de Oekraïense Sasha zijn prachtige portretten. Dat doet hij op dit moment vooral om mensen te bedanken. “Ik doe er nu zo’n drie dagen over, omdat ik minder tijd heb om te tekenen. Ik heb inmiddels een baan bij Ter Beke. Daar snijd en verpak ik vleeswaren.” Niet zijn droombaan, maar hij is blij dat hij werkt heeft.

Sasha vluchtte naar Nederland en kwam vier maanden geleden in Ridderkerk terecht in Noodopvang De Haven. Ook daar steekt hij de handen uit de mouwen en zet zich vooral in voor de kinderen daar. Elke dag wordt er bijvoorbeeld gevoetbald buiten. Het tekenen gaf hem in eerste instantie een tijdverdrijf. Maar hij wil er ook zijn dankbaarheid mee uitdrukken, voor wat de Nederlandse mensen die hij ontmoet voor Oekraïners doen.

Kritischer
Het maakt hem niet uit of zijn model voor hem zit of dat hij van een foto tekent. “Dat laatste is wel handiger, omdat ik dan kan tekenen wanneer ik tijd heb.” Het tekentalent zit in de familie van vaderskant. Sasha’s vader was er ook erg goed in.
Sasha volgde er geen cursussen voor, maar leerde het zichzelf. Hij tekende op school al veel. Daar viel zijn talent ook op. Met een glimlach: “De lerares was veel kritischer op mijn tekeningen. Dan kregen we een opdracht en was mijn tekening veel beter dan die van klasgenoten. Maar toch kreeg ik een lager cijfer. Dat deed ze omdat ze mij wilde stimuleren. ‘Je moet nog beter zijn’, zei ze.”

Voor corona tekende Sasha weinig, maar tijdens de pandemie had hij meer tijd en pakte zijn oude hobby weer op. Hij kan eigenlijk alles tekenen, maar maakt het liefst portretten. “Ik heb het ook met krijt geprobeerd, om mijn vrouw en kinderen te tekenen, maar dat vond ik veel moeilijker.” Tekenen is niet zijn enige talent. Hij maakt ook metalen beelden, waarvan hij foto’s laat zien op zijn telefoon: veel figuren, maar bijvoorbeeld ook een tuinlamp.

Voor zijn vlucht naar Nederland had Sasha een eigen bedrijf in Rusland. Hij ontwierp hekwerken voor parken en tuinen. Zijn medewerkers voerden die ontwerpen vervolgens uit.

Zijn vrouw en jongste zoon vertrokken al eerder met zijn schoonouders naar Nederland, maar Sasha mocht in eerste instantie niet weg. Zijn oudste zoon, die officier is in het Oekraïense leger, zorgde ervoor dat Sasha uiteindelijk kon vluchten met zijn eigen auto. Zo kwam hij via Estland en Polen in Nederland terecht.

Af en toe contact
Ze hebben af en toe contact met hun oudste zoon. “We moeten wachten tot hij contact met ons opneemt, want hij mag niet altijd bellen. Mijn vrouw vindt het heel moeilijk dat hij aan het front is. Ik kan er zelf vrij goed mee omgaan.”

Het verblijf in De Haven is dubbel voor Sasha en zijn gezin. Hij is enorm getroffen door de warmte waarmee ze in Nederland en in Ridderkerk ontvangen zijn. Zijn dankbaarheid daarover valt bijna niet onder woorden te brengen. “We zijn en voelen ons hier veilig. En we zijn zo warm ontvangen.”
Aan de andere kant zijn de omstandigheden bijna niet te bevatten. “We hebben thuis, vlakbij het oorlogsgebied, niets meer. We hebben geen duidelijke toekomst meer. Ons huis in Oekraïne en mijn bedrijf in Rusland zijn weg. Het is wrang. We hadden altijd plannen om naar Nederland op vakantie te gaan. Nu zijn we hier ineens, op een heel andere manier.”