Mijn trouwste lezer van mijn columns, daar heb ik helaas afscheid van moeten nemen. Heel veel herinneringen zal ik een mooi plekje moeten gaan geven en dat gaat me lukken. Anderhalve week geleden kon ik nog een bericht op social media zetten dat mijn moeder de leeftijd van 81 heeft mogen bereiken. Overweldigend hoeveel leuke reacties daarop zijn gekomen. Daags erna hebben mijn familie en ik onverwachts afscheid van haar moeten nemen. Ze was moe en op, haar doelen waren bereikt en het is goed zo.

Mijn zusje en ik zijn opgegroeid met vele spreekwoorden en gezegdes. Niet zo verwonderlijk als je moeder haar leven lang onderwijzeres is geweest. Wat in haar kop zat zat niet in haar kont en dat heeft haar tot en met de laatste dag getypeerd.

Jarenlang werkzaam als onderwijzeres in het bijzonder onderwijs. Waar een wil is een weg, was tijdens haar werk haar motto. Hoezo kunnen kinderen niet leren lezen? Kan niet bestaat niet. Het is haar bij velen gelukt om toch de grondbeginselen van het lezen en schrijven bij te brengen. Onvermoeibaar zette zij zich daarvoor in. Ze deed dit met hart en ziel. En wat was zij trots op hen als ze weer een leesniveau hoger kwamen. Ongetwijfeld zal ze niet altijd de gemakkelijkste zijn geweest voor haar leerlingen, dat was dan maar zo. Jong geleerd is oud gedaan zei ze dan.

Altijd hebben mijn ouders beiden hard gewerkt om het ‘later’ goed te hebben. Wrang was dan ook dat ze dat niet samen hebben kunnen beleven. Samen oud worden zat er niet in. Een donkere periode was, na het overlijden van mijn vader, voor haar aangebroken. Optimistisch als ze was probeerde ook hiervan het beste te maken. Immers achter de wolken schijnt de zon. Die zon vond ze in het maken van reizen naar verre orden. Dat had ze altijd al op haar verlanglijstje staan.

Als je denkt dat je niets meer kunt, kan je eens zoveel. Dit heeft ze aan de lijve ervaren toen ze door een CVA halfzijdig werd verlamd. Menigeen heeft ze versteld doen staan hoe ze zichzelf tot op het laatste moment heeft kunnen redden. Een voorbeeld: met één hand kun je veters strikken, het kan gewoon, alleen anders dan op de traditionele manier. Ze weigerde de kop in het zand te steken. Ze hield er niet van zichzelf zielig te vinden en bij de pakken neer te gaan zitten. Genieten van wat wel kon, het is immers beter om een in vogel in de hand te hebben dan tien in de lucht.

Mijn moeder heeft het leven niet cadeau gekregen. Het was veel vallen en opstaan. Alleen werd het goed opstaan steeds een beetje moeilijker. De aanhouder wint, ze heeft haar doelen bereikt. Uit het leven gehaald wat ze eruit kon halen. De krenten uit de pap gehaald.

Veel heb ik geleerd en hopelijk valt de appel niet ver van de boom. Immers, goed voorbeeld doet goed volgen. Zoals een vriendin mijn moeder haar typeerde; dapper, optimistisch en doordouwster. Zo zou ik later ook wel herinnerd willen worden. Hoop doet leven!

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk