In een wereld die vaak wordt gekenmerkt door conflict en onzekerheid, is het verhaal van Moudi Ossaili een ode aan hoop, doorzettingsvermogen en dienstbaarheid. Geboren in het Zuid-Libanese dorp Rchaf in 1969, groeide hij op midden in een burgeroorlog. Over zijn levenswandel is een boek te schrijven. In dit artikel beperk ik me tot een korte versie.
Op jonge leeftijd verloor hij twee broers, één binnen 24 uur aan een zonnesteek en één door een bombardement waarbij hij zelf zwaargewond raakte. Gelukkig bleek Moudi’s leven al vroeg getekend door veerkracht, met hulp van een vriend en een bevlogen ziekenhuismedewerker kreeg hij een tweede kans. Om verder te overleven verhuisde de familie naar Beiroet waar het leven nauwelijks beter was. Om te studeren moest Moudi zijn familie achterlaten en op 19-jarige leeftijd verhuizen naar Sierra Leone. Dankzij zijn oom en diplomatieke connecties kon hij zijn leven voortzetten in Zwitserland, wat het begin werd van een leven buiten Libanon.
In 1991 zette hij voet in Nederland, aanvankelijk met het plan om naar Canada te emigreren. Een toevallig bezoek aan het Ikazia ziekenhuis veranderde alles. Daar ontmoette hij Mary, een doktersassistente die zijn hart veroverde. Met een eenvoudige notitie in Arabisch en Engels wist hij haar aandacht te trekken. Hun liefde leidde tot een huwelijk in 1994 en de geboorte van twee kinderen. In Nederland bouwde Moudi gestaag en succesvol aan zijn toekomst. Via diverse cursussen en banen klom hij op tot Hoofd Logistiek en Veiligheid bij Alstom Nederland. In 2000 vond hij een tweede roeping: als vrijwilliger bij de brandweer in Ridderkerk. Inmiddels doet hij dit al ruim 25 jaar met toewijding en trots.
Toch bleef het leven hem zo nu en dan beproeven. In zijn thuisland Libanon werden rustige perioden afgewisseld met geweld en oorlog. Zijn ouders hadden het dan ook zwaar te verduren. Tijdens heftige gevechten overleed zijn vader in 2024 aan stress. Naar huis om zijn moeder te ondersteunen ging niet, het land zat op slot en zijn vader werd tijdelijk begraven op een locatie vlak bij zijn huis. Op 24 januari 2025, vlak voordat Moudi zou afreizen naar Libanon om zijn vader te herbegraven, belde zijn zoon. Volledig in paniek vertelde hij dat zijn vriendin Sarah (32) op de bank lag en niet meer ademde. Moudi reageerde direct en gaf telefonisch instructie aan zijn zoon om te reanimeren totdat hulpdiensten het van hem overnamen. Sarah overleefde, mede dankzij het kordate handelen van vader en zoon. Uiteindelijk twee weken later kon Moudi naar Libanon om zijn vader een waardige laatste rustplaats te geven. Terug in zijn geboortedorp Rchaf werd duidelijk hoe ver hij gekomen was, van een door oorlog getroffen jongen tot een gerespecteerde professional en vrijwilliger in Nederland.
Zijn levensmotto blijft fier overeind: “Ik heb in de wereld zoveel ellende gezien, in Libanon en natuurlijk ook in mijn werk bij de brandweer. Geluk, doorzettingsvermogen en dienstbaarheid hebben mij gemaakt tot wat ik nu ben. Als vrijwilliger wil ik wat terugdoen voor de maatschappij.”