Morgen is het zover, Valentijnsdag. Dat zal niemand zijn ontgaan. Er wordt volop reclame voor gemaakt. Ik was altijd in de veronderstelling dat het niet meer of minder was dan een commerciële dag. Na een beetje rondneuzen op Google moet ik toch wel een beetje mijn veronderstelling bijstellen. Er schijnt toch wel een hele historie aan vast te zitten. Nu is het niet zo dat alles wat op staat Google natuurlijk waar is. Maar ongetwijfeld zal er een kern van waarheid inzitten. 

Het eerste Valentijnskadootje heb ik al binnen. Een hart gevuld met heerlijke bonbons van een plaatselijke chocolatier. Gekregen van een goede vriendin. Ik heb er nog niet van gesnoept. Best knap van mij. Netjes wachten met aanbreken tot valentijnsdag. Blijft het wel zo speciaal. Tot morgen wachten gaat nog net...

Geen idee of er meer presentjes of kaartjes komen. Ik ga niet heel de dag op de mat voor mijn brievenbus, vol spanning, liggen wachten. Stiekem zou ik het wel grappig vinden als er een anoniem kaartje binnen komt. Dan kan ik mijn hersens kraken van wie die afkomstig zou kunnen zijn.

Maar of het die dag voor mij zou verpesten als het niet zo was? Nee, denk het niet. Er zijn veel mensen die door mij erg geliefd zijn in mijn omgeving. Voor hen heb ik ook geen cadeautje in het verschiet en als een uiting van genegenheid alleen van deze dag af zou moeten hangen, dan moet ik ook eens bij mezelf te rade gaan.

Maar wie weet, want inmiddels heb ik wat berichten van mannen ontvangen die via niet openbare kanalen ‘kennis’ met mij willen maken. Dit via de zogenaamde privéberichten. Mooie (volgens mij Amerikaanse) mannen, met een geweldige foto van zichzelf in een militair uniform met heel veel medailles. Het is natuurlijk vaak zo dat vrouwen in katzwijm vallen als ze een man in een uniform zien. Althans, ik neem aan dat dat de reden is dat ze zo'n foto van zichzelf erbij doen.

Ze geven aan ook al hele goede vrienden met me te zijn en dat terwijl ik ze nog nooit eerder gezien en/of gesproken heb. Bijzonder. Als ik dan vraag of ze geld willen sturen zodat ik over kan komen komt er geen reactie meer... weer een illusie armer. Ze hadden natuurlijk gehoopt die vraag aan mij te kunnen stellen.

Maar even terug naar de realiteit, natuurlijk stel ik zo'n vraag bewust. Normaal gesproken is vaak de tegenpartij degene die die vraag op enig moment stelt. Er zijn genoeg mensen die daar in trappen. Denken dat ze op deze manier de liefde van hun leven tegen zijn gekomen, ingepakt worden met mooie praatjes en beloftes. Aan het eind een illusie armer en als het tegenzit ook nog heel veel geld kwijt.

Helaas hoorde ik laatst dat een dame in deze val is getrapt. Jammer. Ongetwijfeld niet de enige en zeker niet de laatste. Op zich snap ik het wel dat iedereen graag zijn of haar Valentijn zou willen hebben. Alleen is soms ook maar alleen. Maar toch, luisteren naar je verstand en niet naar je hart kan soms beter zijn voor je eigenwaarde en vooral ook je bankrekening. 
 
Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk