In de mallemolen van het leven, draai je allemaal je eigen rondje mee. Waarschijnlijk een zin die velen zullen herkennen van het songfestival liedje van Heddy Lester. Soms staat die mallemolen even voor je stil. Moet je weer opnieuw op dat paard zien te klimmen en draai je daarna gewoon je rondje weer mee.

Ongetwijfeld herkenbaar. Als je lichaam je een waarschuwing geeft staat je leven even stil en moet alles even een plaatsje krijgen. Het is mij nog niet overkomen, maar wel iemand die me heel dierbaar is en stond dus ook mijn mallemolen even stil. Gelukkig is er goede zorg en daar is dan ook dankbaar gebruik van gemaakt.

Het was even geleden, ruim anderhalf jaar, dat ik in een ziekenhuis aan het rondwandelen was. Jaren heb ik met mijn moeder ziekenhuis in en uit gelopen. Ik kende de routines en gebruiken inmiddels. Bijzonder hoe snel je daar weer in zit dan. Mooi ook om wederom te constateren dat er mensen met hart voor de zorg werken, met je meedenken, oprecht in je geïnteresseerd zijn, maar ook durven aan te geven waar hun worsteling soms zit. Dit laatste wil ik toch even uitleggen:

Een patiënt opgenomen op een specialistische afdeling, werd verplaatst naar een verpleegafdeling om nog even een nachtje extra controle te hebben. Netjes werd deze met bed en al verplaatst. Bij het binnen rijden van de kamer, waar deze nacht doorgebracht moest worden was er al gelijk herkenning. Het was de kamer waar de laatste levensdagen van een ouder was doorgebracht. In de eerste corona-golf. Geen bezoek was toen mogelijk. Bezoek, om toch een glimp op te kunnen vangen, was alleen mogelijk aan de buitenkant voor het raam. Een groot ziekenhuis en dan juist deze kamer worden binnengereden. Hoe bijzonder kun je het hebben.

Zoals gebruikelijk volgde er ook een intake van de verantwoordelijke verpleger. Na het bespreken van de formaliteiten, werd er opgemerkt dat de plek waar het bed geplaatst werd wel een heel bijzondere was. Het heeft zo moeten zijn.

Het was gelijk een mooie aanleiding om te vertellen hoe die tijd door de verpleging werd ervaren. Er werd ook gedurfd om emoties te laten zien. Professioneel of niet, de setting en sfeer was ernaar om ook een traan te durven laten zien. Hoe zwaar het was om in die eerste golf te zien, te weten en te voelen dat dierbaren niet bij de laatste dagen, uren konden zijn. Hoe lastig ze het hadden met de voorgeschreven protocollen. Hoe mooi het was dat men klapte voor de zorg. Wat het met hen deed.

Toen kwam de tweede golf. Wederom protocollen die voorgeschreven werden en waar aangehouden moest worden. Daar waar eerst begrip en geklapt voor werd, sloeg het bij vele bezoekers om in boosheid en onbegrip met niet altijd prettig gedrag. De lontjes korter, velen konden weinig hebben. En dat terwijl men zich had te houden aan de regels als verzorgende en het je beste voor hebt met patiënt en dierbaren. Je werkt niet voor niks in de zorg. Ik kan me zo voorstellen wat dat met je doet. Wat een worsteling moet dat zijn geweest.

Het doet mij wederom beseffen dat er vaak meerdere kanten (hoe een en ander beleefd wordt) zit aan een verhaal. Hoe makkelijk we soms oordelen, veroordelen. Het heeft mij doen beseffen dat je vaak je eigen rondje meedraait in de mallemolen van het leven, maar dat het ook goed is om te luisteren naar hoe de ander zijn rondje beleefd.

Ik ben dankbaar dat ik een tipje van de andere kant van het hierboven geschreven verhaal aan de zijkant mocht meemaken. Aannames, denken te weten hoe iets zit. Aan de hand daarvan conclusies trekken en gedragen. Soms zit iets anders dan dat we denken.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk