De dagen voor kerst. Normaal gesproken ben ik druk bezig met voorbereidingen om te proberen weer een paar gezellige kerstdagen voor elkaar te krijgen. De winkels afstruinen om het plannetje wat ik in mijn hoofd heb compleet te maken qua eten. En er naar uitkijken om iedereen weer even, voor zover het werk van deze en gene het toelaat, bij elkaar te hebben.
Met weemoed kijk ik naar de foto van mij en mijn kids van vorig jaar. Wat stonden we er onbevangen bij. Genietend. Jaarlijks probeer ik zo’n plaatje te schieten. Gelukkig wisten we toen nog niet wat iedereen te wachten stond. Een gouden herinnering. Dit jaar gaat het niet lukken om zo’n foto met elkaar te maken. Ik hou mezelf maar voor dat er hopelijk een moment in het nieuwe jaar komt om er alsnog een te maken.
De niet-essentiële winkels gesloten, sportscholen, horeca, scholen enzovoort. Maatregelen om te proberen de pandemie een halt toe te roepen. Of de juiste beslissingen zijn genomen? Geen idee. Ik ben geen deskundige, weet ook niet alle feiten. Ik zou niet graag in de schoenen staan van degene die de drastische beslissingen hebben moeten nemen. Wel heb ik van dichtbij meegemaakt wat besmetting door het coronavirus voor gevolgen kan hebben voor de gezondheid en de belasting op de mensen in de zorg. Ik hoop echt dat de genomen maatregelen effect zullen hebben.
Ondersteunende maatregelen zijn en worden er genomen om te proberen dat een ieder zijn hoofd boven water kan houden. Vanuit de praktijk krijg ik signalen dat, in het korte tijdsbestek dat allerlei vangnetten zijn opgetuigd, meerdere ondernemers buiten de boot dreigen te vallen. Figuurlijk tussen wal en schip vallen. Dan voel ik me machteloos. Vooral als ik hoor dat eigen vermogen, spaargelden en zelfs pensioenvoorzieningen opgegeten worden om te proberen overeind te blijven. De bodem ook al in zicht dreigt te komen, men zich ook af begint te vragen wat de zin van het leven nog is...
Maar machteloos voel ik me ook als ik bij een webinar over huiselijk geweld hoor hoeveel er nog verbeterd moet worden. Men tegen muren op loopt. Er zoveel beter geregeld zou moeten worden. Ik me ook, eerlijk gezegd, niet gerealiseerd heb dat sommige trieste gebeurtenissen het gevolg zijn van geweld in de huiselijke sfeer. Dat de tijd waarin we nu leven het ook niet gemakkelijker maakt om signalen om hulp nodig te hebben af te geven. De huidige situatie het ook moeilijker maakt om die signalen op te vangen door de omgeving.
Dit gevoel van machteloosheid ga ik wel proberen om te zetten naar mogelijkheden waar ik kan helpen om het een en ander onder de aandacht te brengen. De wereld ga ik er niet mee redden, maar wellicht kan ik een steentje verleggen in de rivier op aarde. Wellicht zie ik nog onderwerpen die aandacht verdienen over het hoofd. Als we nu allemaal doen wat we kunnen, dan moeten we toch een heel eind op weg kunnen komen met elkaar.
Eerst maar genieten van de komende dagen, even een pas op de plaats. Mag ik u rustige kerstdagen toewensen! Pas goed op uzelf en op elkaar!
Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk