Leerlingen van groep 8 van basisschool De Driemaster in Ridderkerk hebben dinsdag een krans gelegd bij het oorlogsmonument aan de Donckselaan. De herdenking werd vanwege de geldende coronamaatregelen in klein comité gehouden. 

Van de herdenking bij het monument, dat is geadopteerd door de basisschool, is een video gemaakt. Het monument is neergezet omdat op 8 mei 1945, drie dagen na de bevrijding, op die plek mensen zonder reden enkele onschuldige burgers zijn doodgeschoten.

Het verhaal achter het monument
In Ridderkerk was het bericht van de bevrijding doorgedrongen en de Binnenlandse Strijdkrachten liepen ook al duidelijk zichtbaar rond. De Canadezen werden elk moment verwacht. In het Donckse bos, een tuin behorend bij Huis Ten Donck, bivakkeerden een groep Duitse soldaten. De officieren hadden een huis toegeëigend aan de laan die langs dit bos liep, namelijk de Donckselaan, naast het huis van de dokter.

Op 8 mei ging een groep mannen van de Binnenlandse Strijdkrachten naar Bolnes om een stel “moffenmeiden” op te pakken en tentoon te stellen in het dorp. In Bolnes laden ze deze meiden op een open laadauto. Veel mensen stonden rond de auto want iedereen wilde er bij zijn. Eén man van de Binnenlandse Strijdkrachten loste een waarschuwingsschot met als doel dat de mensen meer op afstand zouden gaan staan. Daarbij ging iets fout, waardoor een jongen in zijn been werd geraakt. Samen met zijn vader ging hij mee op de kar en de E.H.B.O.-er die hem verbonden had. Ze zouden zo gezamenlijk naar dokter Berger te gaan in de Donckse laan.
 
De dokter was net terug van een fietstochtje met zijn zoontje van 2. Hij was in Rijsoord wezen kijken of de Canadezen er al waren. Toen de auto met de gewonde jongen en zijn vader arriveerde, gingen ze gelijk met zijn allen naar de spreekkamer toe. De auto bleef met bewaking op de Donckselaan. Op dat moment kwam net van de andere kant een auto aangereden met een Duitse officier en zijn Nederlandse vriendin. De mannen van de Binnenlandse strijdkrachten die bij de auto waren, hielden deze auto aan en wilden dat het meisje uit zou stappen en ze wilden haar inrekenen. De officier bood weerstand en moest de auto uit. Bij het verlaten van de auto drukte hij snel en hard op de claxon.
 
Op dit geluid kwamen de officieren uit hun huis gerend en ook soldaten uit het bos en ze begonnen gelijk te schieten en met granaten te gooien. De Binnenlandse strijdkrachten vluchtten het doktershuis in. Ook een jongen die de auto aan het bewonderen was en een man die net terug kwam van de kerkenraad en een verloofd stelletje. De Duitsers gooiden zelfs een pantservuist in het huis van de dokter. De familie van de dokter en de anderen wilden zo snel mogelijk door de achtertuin wegvluchten. Maar dit mocht al niet meer baten, want het huis was omsingeld. Vrouwen en kinderen mochten door. Het zoontje van de dokter, dat de arts op zijn arm droeg, werd door de Duitsers naar buren gebracht. De mannen werden voor de garagedeur gezet en dood geschoten. Twee overleefden dit wonder boven wonder. De ene was alleen in zijn been geschoten en de andere dwars door zijn hoofd. Hij is zijn verdere leven blind gebleven.
In het huis lagen nog twee mannen van de Binnenlandse Strijdkrachten. Eén had zich verstopt onder een bank, de ander was gewond van al het puin dat naar beneden was gekomen. Toen hij kreunde en dit geluid door een Duitser buiten werd gehoord, werd hij als nog doodgeschoten.
 
Enkele mannen van de Binnenlandse Strijdkrachten hadden kunnen ontsnappen. Zij zijn hulp gaan halen in het dorp. Dat was maar goed ook. De Duitsers hadden intussen meer mensen opgepakt en voor Huis den Donck neergezet. Doordat ze terug kwamen met een groep mensen was er te praten en werd verder bloedvergieten voorkomen.