Voor de tweede keer mag ik kinderen laten kennis maken met schilderen op een lagere school. Toen de vraag bij mij binnenkwam om het weer te doen hoefde ik niet lang na te denken. De vorige keer was ik uitermate zenuwachtig en nu keek ik er echt naar uit. Acht meisjes in de leeftijd tien tot twaalf jaar mag ik een uur lang bezig houden zes weken lang.

Wat een leuke groep heeft zich aangemeld voor deze activiteit! Ontzettend divers ook, van rustig en bedeesd naar uitermate aanwezig. En ze noemen me allemaal Juf, maak ik dat ook nog eens mee. Waar ik de vorige keer een vastomlijnd plan in mijn hoofd had, wat natuurlijk compleet anders verliep, heb ik voor deze sessies alleen voorbeelden meegenomen. Benieuwd ben ik naar wat de resultaten zullen zijn. De een gebruikt daadwerkelijk haar fantasie en de ander vindt het kennelijk prettiger om vanaf een voorbeeld te werken. De eerste contouren zijn zichtbaar en ik moet zeggen er komt steeds meer ‘eigen’ inbreng op het canvas. Leuk! En eerlijk is eerlijk, ergens maakt het daadwerkelijk resultaat me niet eens zoveel uit. Als ze er zelf maar heel tevreden over zijn. Bovendien wat ik mooi vind wil nog niet zeggen dat een ander dat ook vindt. Want wat is nu echt mooi.

Heerlijk om te zien die gespannen kopjes die aan het verf mengen zijn om DE kleur te krijgen die ze voor ogen hebben. Alleen dat al is leren. Daarna lekker een kloddertje hier en een kloddertje daar. Al doende leert men. De snaveltjes staan ondertussen ook niet stil en zo steek ik daarnaast ook nog heel veel op. Met al mijn eigen kinderen inmiddels het huis uit mis ik zo nu en dan wel een beetje wat er leeft bij de jongere generatie. Dat hierbij bij mijn ego ook nog eens geknakt ging worden had ik even niet voorzien.

De dames in de dop zitten nu kennelijk helemaal in de fase dat jongens helemaal niks zijn. Jongens zijn stom, snappen helemaal niks en zijn alleen maar vervelend. Ongetwijfeld gaat dan anders worden als de hormoontjes gaan rondfladderen in die lijfjes. Groot was mijn verbazing dan ook toen het ene meisje het andere meisje ‘broer’ noemde. Toen brak mijn klomp. Alle jongens zijn stom enzovoort en je noemt wel de ander; broer? Dit floepte er zo bij mij uit. Ze lagen helemaal dubbel van het lachen.

Juf! U moet wel mee gaan met de huidige tijd. Met de straatcultuur van nu. Ai, daar ging mijn ego. En ergens hebben ze wel een punt. Tijden veranderen, wat in mijn ogen niet wil zeggen dat je er in mee moet gaan. Mijn kinderen mochten vroeger van mij geen straattaal thuis bezigen. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen moeite hoef te doen om het te begrijpen. Als ik geen energie steek in snappen hoe hun wereld in elkaar zit, hoe kan ik dan verwachten dat ik wel wil dat ze begrijpen dat er meer is dan dat.

Je bent nooit te oud om te leren denk ik dan maar. Nieuwe woorden, maar ook horen wat belangrijk voor hen is. Wat op deze leeftijd deze meisjes bezighoudt is wel heel veel anders dan toen mijn dochter zo oud was.

Met veel plezier kijk ik uit naar de rest van deze periode met deze kanjers. Acht totaal verschillende meiden, in elke zin van het woord. Ze zijn leuk! Wie weet krijg ik nog meer opmerkingen die wat minder leuk zijn voor mijn ego. Dat los ik gewoon op door voortaan een veger en blik mee te nemen. Zo nodig veeg ik dat gewoon even op.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk