Met potlood heb ik al in mijn agenda opgeschreven wanneer we wellicht weer uit eten zullen mogen. Natuurlijk besef ik dat die datum nog wel een aantal keren opgeschoven kan gaan worden. Niet voor niks ouderwets met potlood opgeschreven. Het idee alleen al dat na maanden van beperkingen er weer het een en ander zal gaan kunnen. Daar word ik wel blij van. Al eerder heb ik er over geschreven, zo maar samen een terrasje kunnen pakken als je iemand onverwachts ontmoet op t dorp. Gewoon even verder kletsen onder het genot van een kopje koffie, al dan niet met wat lekkers erbij. Ik kijk er naar uit. Maar vooral weer in levende lijve met meerdere mensen in gesprek kunnen gaan. Lichaamstaal erbij zien. Dat zegt soms zoveel meer dan woorden.

Voor velen zal ongetwijfeld de vlag uit gaan wanneer er weer versoepelingen mogelijk gaan worden. Waar ik absoluut niet bij stil heb gestaan is dat dit niet voor iedereen geldt. Ik zie u uw wenkbrauwen al bijna fronsen. Ik zal het even toelichten; Zo maar onverwachts had ik een gesprek op een middelbare school. Toevallig was ik in de buurt om mijn honden uit te laten en de directeur had tijd voor een kopje koffie op gepaste afstand. Nu iedereen bij mij het nest is uitgevlogen mis ik toch af en toe wel wat er bij de jeugd speelt, dus dan zijn dit soort contacten wel heel handig om bewust te worden van zaken waar ik geen erg meer in heb. Anders hoorde ik nog wel eens wat aan de keukentafel.

Natuurlijk besef ik wel dat de maatregelen rondom het indammen van het Corona virus een grote impact op jongeren hebben. Ze krijgen meer les via internet dan dat ze met elkaar in de klas de lessen moeten volgen. En dat is al weer ruim een jaar zo. Ze zijn niet meer gewend om hele dagen met elkaar in een lokaal te zitten. Daar had ik even niet bij stil gestaan. Lessen volgen thuis (al dan niet op of in je bed) is wel heel wat anders dan met een mannetje of twintig of in dezelfde ruimte zitten. Buiten niet mogen chillen in grote getale, nu ben ik me heus wel ervan bewust dat daar ongetwijfeld wel eens de hand mee wordt gelicht. Zo konden er nog wel meer voorbeelden gegeven worden wat anders is in hun leven.

En dan wordt straks op enig moment het ‘oude’ leven weer hervat, weer met grote groepen in een lokaal zitten. Niet meer veel op je bed kunnen chillen, weer volledige dagen op school door moeten gaan brengen. Maar ook weer kijken hoe je je staande moet gaan houden in groepen. Wel of niet last hebben van of beïnvloed worden door groepsdruk. Weer wennen hoe je dat moet doen en dat terwijl de hormonen ook nog ongetwijfeld gieren in je lijf.

De medewerkers op de middelbare scholen, als al die jongelui weer heel de dag naar school komen, kunnen hun borst wederom nat maken. Na een hele ommezwaai om in iedereen in beeld te houden met thuisonderwijs toen de scholen dicht moesten, naar straks weer iedereen in het gareel zien te krijgen in een klas. Ga er maar tegen aanstaan met jongeren in een puberleeftijd. Het lijkt mij niet gemakkelijk, ik snap ook dat er zorgen zijn hoe alles straks gaat verlopen. School is er om te leren rekenen enzovoort, maar ook hoe ga je met elkaar om en met elkaar werken aan een goede sfeer.

Toch fijn dat ik even dat kopje koffie kon drinken en zo weer verhalen uit de praktijk mocht aanhoren. Het maakt me meer bewust en wie weet u ook een beetje.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk