Shafiqa Habib (61) begon al in het AZC met vrijwilligerswerk. Nu zet ze zich vooral in voor stichting Vluchtelingenwerk Ridderkerk en Gilde Ridderkerk. Daartussen deed ze nog talloze andere dingen. "Waarom zou ik thuis gaan zitten en niets doen?"

Bij Vluchtelingenwerk fungeert Shafiqa vooral als tolk. "Ik ga bijvoorbeeld mee naar de dokter, het ziekenhuis of de psycholoog. Ik vertaal niet alleen, maar help ook als vrouwen dingen niet durven te zeggen tegen een mannelijke dokter."

Ook bij het Gilde vertaalt Shafiqa en ze helpt bij de taalgroep. "En ik ben betrokken bij de zwemles en fietslessen. Die vrouwen zijn vaak heel bang. Ik wil hen zelfvertrouwen geven en wakker maken, zodat ze zelfstandig worden en niet meer afhankelijk zijn van hun man of kinderen. Ik stimuleer hen zoveel mogelijk. Ook praktisch. Als het regent breng ik hen naar taalles met mijn eigen autootje."

Vol hoofd
Shafiqa is onvermoeibaar en is enorm gedreven anderen te helpen. In 2008 kreeg ze zware TBC en was twee jaar uit de running. Maar ze liet zich niet uit het veld slaan. "Veel van deze mensen zijn moe. Ze komen uit de oorlog en hebben een vol hoofd. Ze willen alleen maar rusten en eten. Ik vraag voorzichtig of ik me ermee mag bemoeien en probeer uit te leggen dat het belangrijk is betrokken te zijn bij hun kinderen. Hoe ze hen kunnen opvoeden. Dat het goed is hen ontbijt te geven, maar ook om interesse te hebben hoe het op school gaat. Het is mij met de paplepel ingegoten. Mijn vader zei tegen mijn zussen en mij: 'Je mag studeren, maar je moet ook iets voor anderen betekenen'."

Teruggeven
Shafiqa komt uit Afghanistan. "Toen ik 19 of 20 jaar was kwam de oorlog. We hadden echt een moeilijk leven daar. Mijn vader vond dat vrouwen moeten deelne- men aan de maatschappij. Hij leerde ons sterk te zijn. Ik zat vanaf jonge lee ijd in de politiek en was net als mijn zussen lerares op de school in ons dorp. De Moedjahedien gingen op zoek naar wie had lesgegeven aan meisjes. Daarom zijn we gevlucht."

Met haar man en vijf kinderen vluchtte Shafiqa via Rusland. In 1996 kwam het gezin in Nederland aan. In het ASZ in Rotterdam werd hun zesde kindje geboren. "Toen ik hier kwam had ik het jn gevon- den iemand te hebben die mijn taal sprak en mij de gewoontes kon uitleggen. Daarom help ik nu anderen."