Ken je dat? Zo nu en dan op de hak genomen worden, maar dan wel door mensen van wie je het kunt hebben?

Helaas was ik afgelopen weekend de Sjaak. Een weekendje weg met mijn dochter naar mijn zoon. Enorm genoten, maar ook wel door hen beiden met mijn neus op wat feiten gedrukt. Ze hadden er nog lol in ook. Ze waren echt weer even ouderwets twee handen op één buik. Maar ach, ze hadden een punt en eigenlijk niet zo’n kleintje ook. 

Mijn zoon woont in een ander land en dan is er toch niks leukers om een souvenirtje mee terug te nemen? Een herinnering waar je met een glimlach terug kan denken aan het afgelopen weekend. Enthousiast elke winkel in waar men souvenirs verkocht, waarbij mijn dochter elke keer lachend opmerkte dat overal hetzelfde in de winkels stond en dan nog wat zou ik dan met wat ik eventueel zou kopen doen.

Mam, je bent een museum aan het oprichten. Wij nemen ook vaak wat voor je mee en vervolgens zet je het in of op de kast en doe je er niks mee…..aldus mijn dochter. Noem zelf eens een paar dingen op die je van ons gehad hebt als souvenir en waar je niks mee gedaan hebt, vroeg ze lachend. Ze had ook gelijk. Ik kon gelijk al een aantal dingen opsommen. Neem de teenslippers die één van mijn zoons ooit mee had genomen na een werkweek van school. Verzot ben ik op teenslippers dus dat was een schot in de roos. Ze liggen nog steeds in de kast, want zonde toch, om ze te gebruiken. Bovendien was hij in die periode best een recalcitrante puber en lekker aan het afzetten tegen zijn moeder en dan toch bedenken waar hij mij blij mee zou maken. Als ik ze in mijn handen heb dan moet ik elke keer weer glimlachen. Het is maar een voorbeeld.

Aangezien ik ook nog mijn verjaring in het verschiet had, hadden mijn kinderen bedacht dat ik in dit weekend ook wat zou kunnen uitzoeken als cadeau. Mijn zoon gelijk; maar dan wel iets wat je ook daadwerkelijk gaat gebruiken. Niet weer iets krijgen en dan uiteindelijk in de kast voor sier neerzetten omdat je het zonde vindt. Bij alles wat ik opperde hadden de twee jongelui plezier om me gelijk even te vragen of ik het dan ook ging gebruiken. Ergens had ik er stiekem ook wel lol om en bovendien hadden ze een punt. Gebruiksvoorwerpen zijn er voor om te gebruiken, anders ben je er straks niet meer en staat het een en ander gewoon nog nieuw ergens in huis. Gelukkig heb ik wel een mooi alternatief gevonden om toch tastbare herinneringen te kunnen verzamelen waar ik daadwerkelijk blij van word. Een armband met bedels die verwijzen naar mooie momenten. Aardig compromis dacht ik zo. Het relaas met betrekking tot de souvenirs vertelde ik aan mijn andere zoon  en hij schoot deze gelijk in de lach. Het was zo herkenbaar. Mazzel dan voor mij dat we niet compleet het weekend waren, anders was het drie tegen één geweest.

Toch is er niks mis mee om zo nu en dan een stukje geschiedenis te bewaren. Het oude doopkleed van mijn moeder blijf ik bewaren, gemaakt van een trouwjapon. De oude lampetkan met toebehoren. Oude papieren van mijn vaders kant. Het levert soms toch weer even bewustwording op  hoe het vroeger was of eraan toe ging. Het is  helemaal niet erg om te genieten van tastbare herinneringen, om te leren van of over vroeger. Maar misschien een beetje kritischer zijn op wat echt een tastbare herinnering moet blijven  kan voor mijn kasten geen kwaad. Je kunt immers niet alles bewaren, althans daar heb ik de ruimte niet voor, en de herinnering blijft toch in mijn hoofd.  

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk