Soms valt je oog wel eens op een artikel dat je denkt, die moet ik eens goed lezen. Van de week zag ik er zo één: 'Helft Nederlanders bezorgd over online gedrag en misinformatie'. Het Sociaal Cultureel Planbureau heeft een onderzoek gepubliceerd over dat de helft van de Nederlanders zich zorgen maakt over foutieve en misleidende informatie op sociale media.

Fijn dat er onderzoek naar dit soort zaken wordt gedaan, waar ik eigenlijk nog meer nieuwsgierig naar ben hoe we dit met zijn allen denken op te gaan lossen. Aan mezelf merk ik wel dat het soms erg aantrekkelijk is om een aanname te doen naar aanleiding van bijvoorbeeld een stukje van een filmpje op de sociale media. Het heel verleidelijk is om er dan maar gelijk een mening op los te laten. Zonder me eerst eens af te vragen wat het hele verhaal is. Wat is er aan vooraf gegaan, wat zijn de feiten, wat is de andere kant van het verhaal? Met regelmaat kom ik er toch achter dat een en ander uit zijn verband is getrokken, het niet geheel strookt met dat wat er werkelijk gebeurd is..

Niet alleen op sociale media gebeurt dit, om maar eens een voorbeeld te geven; Met regelmaat fiets ik langs een straatje waar het me opviel dat er steeds meer rolluiken worden geplaatst. Het plaatje van het hoe en waarom vulde ik al zelf in mijn hoofd in. Een logisch verhaal toch? Rolluiken houden lekker een kamer donker, wellicht tegen de warmte (zon) of langer kunnen slapen, ze verduisteren uitermate prima weet ik. Na een gesprek met een van de inwoners bleek het heel anders te liggen. Overlast in de ruimste zin van het woord blijkt de reden te zijn. Niet iets om vrolijk van te worden als je om die reden rolluiken moet plaatsen.

Maar ook, tijdens de laatste ronde met Catootje loop ik nogal eens langs een hangjongerenplek. Er is dan gelijk beeld bij die gasten. Niet één die heel erg positief is. Toch groet ik ze altijd als ik er langs loop. Tegenwoordig groeten ze enthousiast terug en vragen steevast hoe het met mij is. Mooie gelegenheid om ook met ze in gesprek te gaan en ik heb mijn beeld bij moeten stellen. Voor hen gewoon een plek om lekker met elkaar te chillen, even genieten van het leven. Één van hen vertelde dat hij twee banen heeft. Overdag werkend in een zaak en ‘s avonds aan het bezorgen. Hij wilde graag zijn rijbewijs halen en sparen om op enig moment op zichzelf te kunnen gaan wonen. En daar is geld voor nodig, met twee banen gaat het net wat sneller. Oeps, ik had een vooroordeel wat niet strookte met de werkelijkheid. Een ander woont nog thuis, heeft een zware baan en heeft gewoon even behoefte met zijn maten te kletsen, naar een terrasje of iets dergelijks zit er niet in. Ook hij is druk aan het sparen om een huisje te kunnen huren of kopen met zijn meisje. Mijn beeld heb ik bijgesteld, het verhaal in mijn hoofd klopte dus niet.

Oordelen of veroordelen, het lijkt steeds makkelijker gedaan te worden. Niet eerst alle feiten opzoeken of zien te achterhalen. Bij personen hun kant van het verhaal aanhoren, wie doet dat nog? Informatie en/of misinformatie hebben we daar zelf ook niet een verantwoordelijkheid in te nemen? Of gaat de tijd zo snel dat het allemaal niet uitmaakt of iets wel of niet klopt, dat het gemakkelijker is om te roeptoeteren? Of zijn we gewoon niet meer voor rede vatbaar? Bezorgd om (online) gedrag en misinformatie zullen we dan allemaal zeker blijven, scheelt wel weer een onderzoek... 

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk