Enorm trots ben ik op mijn zelf gekweekte zonnebloem. In het voorjaar begonnen met het in de grond (binnenshuis) stoppen van een paar zaadjes. Elke dag een beetje tegen gepraat, met bewondering gekeken naar de eerste blaadjes toen zij zich ontvouwden. Op tijd de zaailingen overgezet in potjes met voldoende aarde. De worteltjes moesten natuurlijk wel de ruimte krijgen om zich goed te ontwikkelen. Toen eenmaal de kans op nachtvorst niet meer aanwezig was, heb ik ze in de volle aarde gezet. Vol verwachting hoe de groei zou gaan plaatsvinden.

De eerste dagen ging de een na de ander eraan. De slakken hadden de jonge verse blaadjes ook ontdekt. Verdorie daar ging mijn poging om zonnebloemen in de tuin te krijgen. Gelukkig had ik nog wat zaadjes op voorraad liggen, deze alsnog laten kiemen, in de tuin gepoot en de vreetzakjes op afstand gehouden. Meermalen per dag even kijken in weer en wind of ze het goed deden. Stokjes erbij gezet om ze een beetje te ondersteunen. Natuurlijk ook elke dag even een peptalk, complimentjes als er duidelijke groei waarneembaar was. Ze zeggen toch niet voor niks dat alles wat aandacht krijgt groeit.

Dit spreekwoord gaat zeker op voor de ontwikkeling van mijn zonnebloemen. Inmiddels ben ik al dagen in de weer om de voortgang van de groei op te meten. Dit tot inmiddels groot vermaak van mijn buren, die elke keer weer de centimeter boven de schutting uit zagen komen. Inmiddels is de grootste drie meter vijfenzestig, de knop van de bloem begint zich ook enorm te ontwikkelen, dus ik vrees dat er niet veel meer lengte bij komt. Het was mij nog nooit gelukt om zo’n grote zonnebloem in de tuin te krijgen. Dus apetrots ben ik er wel op. Overigens de maïs die er achter staat lift mooi mee met die extra aandacht, dat zijn inmiddels ook joekels van planten aan het worden. Net zoals de tomaten ervoor. Dat gaat een leuke oogst worden.

Alles wat aandacht krijgt groeit; is dat niet eigenlijk met alles? Of het nu positief of negatief is. Krijgt iets heel veel aandacht dat wordt het vanzelf groots. Of het nu plantjes zijn, kinderen, meningen, stellingen enz. Ongetwijfeld kunt u zelf genoeg voorbeelden bedenken. Het is tegenwoordig kennelijk mode om uit te gaan van extremen. Over elkaar heen te buitelen. Meningen ventileren, al dan niet gebaseerd op volledigheid en feiten. Tegenover elkaar staan. Lastig vind ik het wel. Wie checkt eerst alle feiten alvorens een mening te ventileren? Als ik dit dan zo op zomerse avond buiten zit te schrijven, dan vraag ik me af wat er zou gebeuren als de aandacht bij sommige zaken er niet zou zijn, zou het dan niet extreem worden of zijn geworden? Om maar even terug te gaan naar mijn zonnebloemen; ik had de keuze om het heel groots te maken dat de slakken zich lekker aan het vol eten waren ten koste van mijn jonge aanwas, in plaats van te kijken wat ik er tegen zou kunnen doen, het had gekund. Dan had ik nu niet zulke grote zonnebloemen gehad.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk