Wat een heerlijkheid na die kou en sneeuw gewoon even een weekje het lentegevoel. Buiten heb ik al mijn kopje koffie kunnen drinken. De achterdeur open, de hondjes lekker aan het scharrelen in de tuin. Wat lijkt het leven toch een stuk leuker als de zon schijnt. Weer meer buiten kunnen zijn verzacht een heel klein beetje te beperkingen. Wat mis ik het om mensen te ontmoeten, spontaan een bakje koffie met iemand doen op een terrasje. Vergaderingen die nog steeds digitaal gaan. Dan mis je toch de echte interactie, lichaamstaal die je opvalt, maar ja voor nu is het niet anders. De enige momenten dat ik momenteel andere mensen ontmoet is in de supermarkt, ook niet echt een feestje met die mondkapjes, en tijdens de wandeling met de honden. Mijn muren van mijn huiskamer heb ik inmiddels wel genoeg gezien, ze praten ook nog steeds niet terug. Het begint nu toch wel heel erg lang te duren dat zo er weinig kan en mag.

Gelukkig mogen vanaf volgende week de contactberoepen weer beginnen. Voor mij betekent dat ik er naar uit kijk om mijn kapster mijn haardos weer in model te laten knippen. En ik ben ongetwijfeld niet de enige. Het voelt gewoon alsof ik een enorm uitje in het verschiet heb. Dan heb ik nog dat ik naar de supermarkt kan gaan en de honden uit kan laten. Er zijn er ook legio die dit niet kunnen, minder mobiel zijn of in een risicogroep zitten en extra voorzichtig zijn. Als ik het soms heel moeilijk heb, hoe zou het dan met hen zijn? Ik ken er aardig wat in mijn omgeving die in die situatie zitten en het behoorlijk lastig hebben. Het wereldje wordt zo klein en er wordt al helemaal niks beleefd.

Zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen is natuurlijk prettig. Al dan niet met hulp in de eigen vertrouwde omgeving. Als dan alle ‘uitjes’ weg vallen. Koffieochtend, koor, kapper en er minder bezoek kan komen, dan wordt het wereldje wel heel erg klein. Al bellen genoeg mensen, FaceTime ook ontdekt is, het is toch anders dan in het echt mensen zien. Anderen ook niet te veel tot last willen zijn. Alleen is dan toch wel heel alleen en het wereldje lijkt steeds kleiner te worden. Mooie acties zie ik in de kranten dat er oog is voor mensen in verzorgingstehuizen, maar zijn de mensen (wiens wereldje ik zojuist beschreef) wel voldoende in beeld? Hebben we daar wel echt oog voor? Het is ook lastig, het zijn vaak niet de mensen die vooraan staan om aandacht te vragen.

Glimlachend las ik van de week een artikel over mensen die demonstreerden om rode fietspaden te willen hebben. Een mooie list hadden ze verzonnen om met elkaar koffie te drinken. Je moet er maar op komen. Ik zou het nooit hebben kunnen verzinnen. Deze mensen wonen bij elkaar in een appartementencomplex las ik, dan is het misschien makkelijker om op zo’n idee te komen en uit te voeren. Nu zou er eigenlijk nog een list verzonnen moeten worden om ook de oudere zelfstandige eenzame te vinden en aandacht te geven.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk