De dagen worden korten en het weer laat het ook niet meer toe om lekker veel buiten de zitten. Mijn tuin heb ik lekker bij gehouden, dus daar is ook niet veel meer aan te doen voor hij winterklaar is. Ik moet er aan wennen om weer meer binnen te moeten zijn. Eerder de lampen aandoen en de gordijnen sluiten. Als ik dan zo eens rondkijk in mijn woonkamer, dan lijkt het bijna een soort museum te worden.
Het afgelopen jaar heb ik twee huizen meegeholpen leeg te krijgen. Moeite heb ik ermee om dingen waar herinneringen aan kleven weg te gooien. Aan veel dingen zit een historie, een verhaal. En ik vind het zonde om dingen die nog goed zijn weg te doen. Ook in de rest van mijn huis begint het echt een beetje te vol te worden. Als ik me daarnaast ook nog realiseer dat er heel veel is weggegeven, dan verbaas ik me echt hoeveel spullen je verzamelt in een mensenleven. Soms zie je wel eens een programma op tv erover en eigenlijk ben ik zelf geen haar beter.
Als ik me dan ook nog bedenk dat ik logischerwijs de eerstvolgende zou zijn wiens spullen geruimd zouden moeten worden... Wil ik het dan mijn kinderen aandoen om al mijn oude meuk (waar voor mij herinneringen aanzitten) allemaal op te ruimen? Buiten dat, het staat naar mijn gevoel allemaal te vol. Naast alle herinneringen die ik een plekje aan het geven ben, stoor ik me eigenlijk aan al die overvolle kasten, laatjes enzovoort. Het zit me in de weg.
Van de week ben ik dan ook maar begonnen om steeds een kastje of laatje op te gaan ruimen. Als ik zo elke keer een beetje doe, lijkt het ook misschien een beetje minder werk. De meest bijzondere dingen heb ik al in handen gehad. Haarclips waarvan ik niet meer wist dat ik ze had. Het altijd zonde heb gevonden om ze weg te gooien, ik vond ze zo mooi. Terwijl ze inmiddels al meer dan 20 jaar in een doos liggen, ik er al jaren niet meer naar om heb gekeken. De kans dat ik ooit nog eens zo lang haar ga krijgen dat ik ze weer kan dragen lijkt mij niet groot en buiten dat... ik wist niet eens meer dat ik ze had. Voorlopig hoef ik ook geen nagelknippers meer te kopen, blijkt nu. Er lagen er her en der een paar. Als ik nu (voor ik iets wil gaan kopen) eerst eens na ga denken of ik het misschien nog ergens heb liggen, in plaats van het maar gelijk aan te schaffen, dan scheelt dat waarschijnlijk ook nog in mijn portemonnee.
Nu er een beetje is geruimd, merk ik toch wel dat ik er rustiger van word. Een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd, zeggen ze zo vaak. Dat opgeruimd hoofd is er nog niet, maar er begint zo langzamerhand wel meer plaats te komen om herinneringen een plek te geven.
Dus wie weet kan ik over een paar weken zeggen: “Dat gezegde over opruimen? Nou dat klopt echt!” De laatjes in mijn hoofd zijn dan hopelijk ook weer gerangschikt. Blijf ik niet meer achterom kijken. Snap ik weer dat de waarde van het leven niet zit in het veel hebben of vasthouden aan dingen vanwege herinneringen. Maar wel in het koesteren van mooie herinneringen, blij zijn met wat ik nu heb en vol verwachting uitkijken naar hopelijk veel moois wat er op mijn pad gaat komen. Ik ga nog even door met ruimen. Op naar een opgeruimd hoofd.
Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk