Het is nog vroeg in de ochtend als ik mijn laptop openklap om deze column te schrijven. Eerlijk gezegd had ik er geen puf voor om er een te schrijven. Geen inspiratie, geen idee waarover ik het zou moeten hebben. Gisteren stond ik nog op het punt om het maar een keer over te slaan. Het is een beetje druk in mijn hoofd, met allemaal dingen die ‘moeten’. Bij het opstaan vandaag was het nog aardedonker. De maan en de sterren steken er mooi bij af. De hondjes lagen nog lekker te slapen. Hun gesnurk was mijn achtergrond geluid. Met een glimlach luisterde ik ernaar. Ze hebben maar een prinsessen leventje. Er wordt wel eens tegen mij gezegd dat ik ze te veel verwen. Ach, dat is dan maar zo. Zij lijken tevreden, blij met mij en ik heb heel veel plezier van hun gezelschap. Een mooi moment om ook de dag van gisteren te overdenken.

Zoals velen wel weten ben ik erg geïnteresseerd in veiligheid en de mensen die zich er voor inzetten. Als ik de kans krijg om vanuit dit werkveld georganiseerde workshops te volgen, dan maak ik daar graag tijd voor vrij. Leren van de ervaringen van anderen, oppikken waar je wat mee kan om mee te nemen in sommige afwegingen. Waar kan je die beter halen dan bij de mensen die er dagelijks mee te maken hebben? Gisteren had ik hier weer eens de mogelijkheid voor. Workshops onder andere over jongeren die in herhaling vallen van crimineel gedrag.

Interessant want zorgelijk vind ik de ontwikkelingen, de verharding onder meer op straat en dan met name ook bij de jongeren. Zij hebben immers de toekomst. Een van de workshops ging daar gisteren over. Er werden twee foto’s op een scherm getoond. Een foto van twee onherkenbare jongens die een overval aan het plegen waren en de andere van een hond die zichtbaar zijn bot aan het verdedigen was. Oren naar achteren, de bovenlip opgetrokken. Een angstaanjagend beeld. Ik denk dat als ik voor die hond zou staan, ik het niet zou durven om dat bot af te pakken. Die zou mij dan aanvallen, was mijn gedachte.

Dat was nu net waar het omging. Als een hond een mooi bot heeft - oké, wel al helemaal afgekloven, maar hij is wel van hem. In zijn omgeving is geen ander nieuw bot. Logisch toch dat hij hem dan verdedigt toch? Dat is wat hij heeft, het is van hem en hij heeft geen reden om hem zo maar af te staan. Wie weet zou dat binnen een roedel ook juist wat status op leveren. Geen idee of honden zo denken, maar ik kan me er wat bij voorstellen. Als je hem af zou proberen te pakken weet je vrijwel zeker dat dat hij dan zijn tanden in de hand zet. Wat zou er gebeuren, werd er ons gevraagd, als je voor de hond zou gaan staan met een nieuw bot in de handen? Een bot die niet afgekloven is, waar zelfs nog wat op zit om af te kluiven? U weet ook vast wel hoe de hond zou reageren. De keuze is dan snel gemaakt, het nieuwe bot met een kwispelende staart aannemen en het oude kun je zo pakken.

Wat heeft dit nu met die jongens van de andere foto te maken? Die vraag werd ons vervolgens gesteld. Wat nu als je als jongere zit in een bepaald wereldje. Je daar status in hebt, al dan niet met een duur tasje om je nek. Je houding en gedrag ervoor zorgt dat je belangrijk bent binnen de groep die van jou is. Wat maakt het dan uit wat de rest van de wereld ervan vindt, zuinig zijn op wat je hebt en zorgen dat je meer krijgt al dan niet legaal. Tuurlijk geef je af op de rest van de wereld, zij zitten immers niet in jouw kringetje. Je moet hierin zelf overleven. Deze moet je dan ook met hand en tand verdedigen. Want dat is wat je hebt, wat je kent.

Het kwartje qua vergelijking begon bij mij te vallen. Natuurlijk ga je jongeren geen niet bot voor houden. Maar als je geen vooruitzicht biedt, hoe belangrijk is het dan om dat wat je wel hebt op te geven? Natuurlijk als er dingen gedaan worden die strafbaar zijn of niet door de beugel kunnen dan horen daar passende maatregelen voor genomen te worden, maar we moeten ook vooruit kijken. Wat kunnen wij, jij en ik aanbieden om te zorgen dat het oude wordt losgelaten?

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk