Sommige dingen vinden wij al zo gewoon. Je kunt je gewoon niet meer voorstellen dat iemand bijvoorbeeld geen mobiele telefoon heeft. Onze maatschappij is er al helemaal op ingericht dat iedereen van zo’n apparaat voorzien is. Dat iemand alleen maar een vaste telefoon heeft? Daar gaan we al niet meer vanuit. Eerlijk is eerlijk, eigenlijk ga ik er ook wel vanuit dat iedereen mobiel bereikbaar is. Toch kom ik een heel enkele keer iemand tegen die gewoon geen mobiele telefoon heeft. Mocht diegene in bijvoorbeeld het ziekenhuis opgenomen worden, dan heb je pech. Een telefoon aan het bed wordt niet meer verstrekt. Je wordt er pas van bewust als je er mee te maken krijgt. Althans, ik dan in dit geval.

We denken zaken goed op orde te hebben. Tot je gaat wandelen als begeleider/duwster van iemand in een rolstoel. We vinden dat iedereen mee moet kunnen doen in de maatschappij, dus ook overal moet kunnen komen al dan niet met openbaar vervoer of naar natuurgebieden. Maar dicht bij huis? Alleen wandelen in de eigen buurt, met plezier een rolstoel duwend, levert toch wel op dat er met grote regelmaat een extra ommetje moet worden gemaakt. Dat bijvoorbeeld beugels om fietsers en scooters te weren (of in ieder geval af te laten remmen) veel te dicht op elkaar staan, zodat je er niet tussendoor kunt en noodgedwongen om moet lopen.

Zo zou ik nog veel meer voorbeelden kunnen geven. Wel kom ik tot de conclusie dat je alles nog zo mooi kan bedenken. Maar alleen als je er zelf mee te maken hebt, blijkt de realiteit soms heel anders te zijn dan dat je het je voor probeerde te stellen. De praktijk wel eens uit het oog verloren wordt. Soms is natuurlijk ook wikken en wegen. Ik kan me nog herinneren dat ik eens op pad ging met iemand die wel beperkt was met lopen, maar geen rollator kon gebruiken. Bijvoorbeeld recht de stoep af gaan goed te doen was, maar een aflopende stoep lukte gewoon helemaal niet. Handig voor rollators en kinderwagens, maar niet voor iedereen dus. Maar hoe maak je het voor een ieder acceptabel?

Een samenleving die voor iedereen geschikt en prettig is, zou dat dan een utopie zijn? Wat voor de een werkt, kan voor een ander echt een obstakel zijn. Het is echt geven en nemen. Vooral een goede balans zien te vinden voor iedereen. Wat me wel duidelijk is: je snapt pas of iets wel of niet werkt als je het zelf uitgeprobeerd hebt. Die tekentafel kan nog zo'n mooi beeld geven, maar strookt niet altijd met de realiteit.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk