Wat een heerlijke maand is mei toch eigenlijk. Na IJsheiligen is het in ieder geval zeker dat het niet meer gaat vriezen. Het perkgoed de diverse tuinen weer lekker opfleurt. In de tuin zit ik deze column te schrijven. Naast het geluid van het verkeer, de bladeren van de bomen die ritselen vanwege de wind, vogels die herrie lopen te schoppen. Terwijl ik in rust in de tuin zit is er genoeg bedrijvigheid zo in mijn nabijheid. Mieren die af en aan lopen te sjouwen, pluisjes die bijna voor een wit tapijt zorgen. Een enkele zweefvlieg en bij probeert wat te snoepen uit de enkele bloem die vooralsnog mijn tuin rijk is.

Achterin heb ik een mooi stukje kunnen reserveren voor een moestuintje. Inmiddels staan er tomaten, suikermaïs en een enkele pompoenplant in. Na het voorkiemen in de vensterbank mogen ze hun kunsten in de volle aarde laten zien. Althans dat is zoals ik het bedacht had. Nu ben ik bijna van koude kermis thuis gekomen. De eerste dagen, dat de zaailingen in de volle grond doorbrachten, gingen goed. Elke dag er even naar toe lopen om een opbeurend praatje te houden. Het zal toch ook wel een cultuurschok voor ze zijn geweest, van de luxe van de vensterbank naar die koude grond. Indien nodig ook nog even een extra slok water gegeven. Ik moet ze toch een beetje vertroetelen...

Maar goed, die koude kermis kwam ook nog. Kennelijk was ik niet de enige die aardig kwam doen tegen mijn plantjes. Mijn teleurstelling heb ik niet onder stoelen of banken gestoken toen ik er achterkwam dat mijn plantjes in plaats van groter werden, deze steeds kleiner werden. Tot er helemaal niks meer over was . Mijn inspanningen zijn gewoon helemaal opgegeten. Een hele kolonie slakken, al dan niet naakt, hebben een huisgehouden op die postzegel van mij met in hun ogen heerlijke maaltijden. 

Dat ik dit nu weer heb, het vooruitzicht dat ik van de zomer zelfgekweekte groenten zou eten, kon ik wel op mijn buik schrijven.  Maar natuurlijk ben ik niet voor een gat te vangen. Er lagen nog wat zakjes met zaadjes in de kast. Ze ook even vertroeteld op de vensterbank en vervolgens ze aan de volle grond toevertrouwd. Maar ik heb mezelf nu wel even ingelezen wat ik er aan kan doen om er voor te zorgen dat er van de zomer wel daadwerkelijk resultaat is, dat er wat te oogsten valt. Dat moeder natuur een loopje met mijn groenten gaat nemen. Kom nou, dat pik ik niet. 

Want laten we eerlijk wezen. Wie laat nog de natuur zijn gang gaan? Wij mensen weten het toch zeker beter en willen wel de baas erover blijven. Ik ben benieuwd hoe het zou zijn als we de natuur wel zijn gang laten gaan. Zijn wij mensen dan zo flexibel dat wij ons dan gewoon aan kunnen passen? 

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk