Wie kent deze uitspraak niet. We zijn er allemaal mee opgegroeid. Als je jong bent heb je nog een heel leven voor je. Er kan zoveel moois in het verschiet liggen voor ze. Met heel veel kinderen gaat het goed. Natuurlijk gaat het leven niet altijd over rozen. Ook niet als je klein bent en op moet groeien in deze tijd. Het is fijn als er een goede thuisbasis is, waar je bij je ouders of verzorgers mag zijn wie je bent en die je een helpende hand bieden. In goede en in slechte tijden.

Mijn kinderen zijn inmiddels al groot en niet meer thuis. Ik vond het hard werken het opvoeden. Leuk en soms ook echt niet leuk. Af en toe ook om moedeloos van te worden. Zeker de puberteit, toen de grenzen door hen uitgeprobeerd werden. In gedachten heb ik ze wel eens achter het behang willen plakken. Maar de heerlijke discussies aan tafel tijdens het avondeten had ik niet willen missen. Nadat er eerst even strijd geleverd was dat de mobiel even aan de kant gelegd moest worden. Ik mag niet klagen echt heel lastig hebben ze het me niet gemaakt. Dat zeg ik nu achteraf, toen dacht ik er wel eens anders over. Bij contact met andere ouders met kinderen in dezelfde leeftijd bleek toch ook wel dat ik niet de enige was met problemen waar ik tegenaan liep. Zo herkenbaar sommige zaken. Goed om het dan even te kunnen relativeren.

De ouders van nu benijd ik niet. De wereld is wel heel complex. Het is niet meer alleen de vriendjes en vriendinnetjes waar buiten en of binnen meegespeeld wordt. Er is een hele online wereld bijgekomen. Ik was recentelijk op een bijeenkomst en daar werd gevraagd; als er ‘s avonds heel laat vriendjes aan de deur hebt staan……laat je die dan nog binnen voor je kind? Nee natuurlijk niet gaven velen meteen aan. De volgende vraag was gelijk….maar je laat ze wel met een telefoon maar bed gaan? Heb je dan zicht op met wie ze allemaal nog contact hebben? Wat er allemaal bij ze binnen komt?

Als je een beetje bij wil blijven, met wat er allemaal online gebeurd, zul je je toch moeten verdiepen in al die verschillende sociale media en het ook volgen. Wat is daar allemaal te zien. Het gaat ook allemaal zo verschrikkelijk snel. De ontwikkelingen van de diverse kanalen, maar ook de berichten aanvoer gaat idioot snel. Hoe weet je nu of je kind snapt dat alles wat hij of zij plaatst voor heel veel mensen zichtbaar of in ieder geval vindbaar is. Of datgene wat voorbij vliegt ook echt is, de werkelijkheid.

In de tijd dat mijn kinderen jonger waren ging het nog niet verder dan MSN en Hyves. Ze hadden alleen maar een mobiele telefoon met een pre-paid kaartje. Internet erop gebruiken dan was het tegoed zo op. Dus met een computer in huis was het afspraken maken wie wanneer er op mocht. Voordeel was ook dat je makkelijk naar de geschiedenis kon kijken, welke pagina’s er bezorgd werden. Er moesten wel eens wat gesprekken plaatsvinden, wat wel of niet door de beugel kon.

Op die eerder genoemde bijeenkomst kregen we wat voorbeelden te zien wat jongelui ook aan berichten cq informatie binnen kunnen krijgen. Daar werd ik niet echt vrolijk van. Niet alleen filmpjes over bloemetjes en bijtjes, alles wordt tegenwoordig gefilmd en gepost. Misschien is het best een goed idee om zo nu en dan even de mobiel weg te leggen en aan tafel eens het er over te hebben met elkaar immers hebben de jongelui nog een hele weg te gaan.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk