Dit jaar viel Valentijnsdag op een maandag. Wel zo prettig scheelde mij dat weer een dag op de deurmat letten of er heel veel kaarten op zouden ploffen. Niet dat dat al een keer was voorgekomen. Maar je weet het niet. Hoop doet leven, toch?

Op mijn wandeling met de honden richting een tuincentrum zag ik er diverse mensen met rozen vandaan komen. Ik moest er wel om glimlachen. Leuk toch dat er 1 dag in het jaar is dat er even extra aandacht is voor lief zijn voor elkaar. Laten we eerlijk wezen, natuurlijk lijkt het voornamelijk een commerciële dag te zijn, maar als iemand er naar jou toe aandacht aan schenkt is dat toch mooi.

Het leukste zou natuurlijk zijn als we elke dag leuk tegen elkaar zijn, zeker met al die korte lontjes van tegenwoordig. Hopelijk gaat de vermindering van de maatregelen met betrekking tot COVID en de opmaat naar de lente er voor zorgen dat de zon ook in ons hoofd weer gaat schijnen. Dat we hopelijk weer wat meer van elkaar kunnen hebben en minder negatief zijn.

Na de wandeling was het weer eens tijd om boodschappen te doen. Mijn koelkast en voorraadkast begonnen aardig leeg te raken. Het is niet mijn favoriete bezigheid, maar ach, het hoort er nu eenmaal bij. In de avond had ik fractievergadering en ik had bedacht dat ik ze zo maar op wat lekkers bij de koffie zou trakteren. Ook zij komen opdraven, terwijl ze wellicht de avond heel anders ingevuld zouden willen hebben. Om nu direct met hartjes aan te komen... gelukkig heb ik een ander alternatief gevonden.

Bij het afrekenen viel het me op dat er een jonge knul stond te dralen bij de bloemenafdeling. Alle rozen werden bekeken en ook het prijskaartje. Het verschil met een bosje rozen of de enkel verpakte is natuurlijk op zo’n dag aanzienlijk. Hij vroeg dan ook aan een medewerkster of hij 2 rozen uit een bosje zou mogen hebben. Het antwoord kunnen we wel raden. Dus ging zijn aandacht nu echt naar de los verpakte rozen. Het was echt aandoenlijk om te zien. De allerbeste twee werden eruit gezocht, mede met behulp van een andere dame die advies gaf. Het was een prachtig schouwspel om te zien. Met twee rozen liep hij naar de kassa om netjes af te rekenen. Uit een impuls ben ik er naar toe gelopen en heb ze voor hem afgerekend. De verbazing was groot op zijn gezicht. Voor hem zo maar uit het niets. Bij het naar buiten lopen kwam hij nog even naar mij toe gelopen: 

'Mevrouw weet u nu waarom ik twee bloemen wilde kopen?' Nee natuurlijk niet, ik had verder geen woord met hem gewisseld. 'Voor de twee liefste vrouwen in mijn leven: 1 voor mijn moeder en 1 voor mijn vriendinnetje.' Geweldig. Mijn lach ging van oor tot oor. Ik heb hem een compliment er voor gegeven en wees zuinig op ze als aanvullende opmerking.

Mijn Valentijnsdag kon niet meer stuk. Genoten heb ik van het schouwspel met betrekking tot de bloemen en ooit kwamen mijn kinderen ook thuis met een bloem toen ze nog thuis woonden. Het zonnetje begon even te schijnen en de fietstocht naar huis heb ik nagenietend gedaan. Soms zit het geluk in kleine dingen en ik mocht er een ieniemienie rolletje in spelen.
 
Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk