Vorige week heb ik mijn trouwe maatje en eerste hondje moeten laten gaan. Ze was op en het is goed zo. Genieten was het met Bailey. Trouw, altijd blij als ik weer terug kwam van activiteiten en graag bij me. Tot op het laatste moment en dat terwijl ze eigenlijk het niet meer kon.  Achteraf was ze al langzaam afscheid aan het nemen van me, althans zo voelt het nu, ze wilde niet meer bij me op de bank liggen was één van die dingen.

Vroeger riep ik altijd; wat zou ik graag een hond willen. Eindelijk veertien jaar geleden kwam het ervan. Zorgvuldig gekeken wat voor soortje het zou moeten zijn. Een beestje neem je niet zo maar in huis, het is dan toch ook de bedoeling dat ze haar hele leven bij mij doorbrengt. Niet geheel overtuigd dat mijn kwaliteiten bij het goed opvoeden van honden lag, werd het een boomertje. Niet te groot, bekendstaan om het makkelijkere karakter, niet verharend enzovoort. Ervaring met honden had ik niet in huis, dus moest hier ook rekening mee gehouden worden. Niet zo maar één die in de ‘mode’ was of stoer bij je staat. Het moest wel goed voelen. Bovendien liep ik ook niet als een kievit door een ongeluk wat ooit mij is overkomen, dus veel wandelen zat er ook niet in.

Zo kwam Bailey, als puppy, op mijn pad. Wat is dat nog een klus een hond goed opvoeden. Daar gaat aardig wat tijd in zitten. Volgens mij is dat goed gelukt, het was een ideale hond. Ook natuurlijk met haar eigen nukken, maar wie heeft dat niet. Wonder boven wonder konden de beginnende kleine wandelingen steeds groter worden. Het heeft dus ook nog als therapie voor mij gewerkt. Niet alleen voor mij, een keer kan ik me nog herinneren dat een dame met alzheimer haar wel een half uur op het dorp heeft staan knuffelen. Voor haar dochter, die bij haar was, ook een mooi moment om met mij in gesprek te kunnen over hoe het is om een moeder met die aandoening te hebben. Het is maar één van de vele herinneringen die in mijn hoofd zitten. 

Niet altijd is het hosanna met een hond, de keren dat het hondenweer is en je toch naar buiten moet, man man om chagrijnig soms van te worden. Dagje op pad? Kan ze mee, oppas regelen of toch de dag maar anders indelen, ook een hond heeft immers op tijd de mogelijkheid nodig om haar behoefte te kunnen doen….

Al enige jaren is Catootje ingeburgerd in mijn huis, wederom een weloverwogen keuze. Totaal anders, met recht een eigenwijs bulletje. Gelukkig maar, je moet er toch niet aandenken om een exacte kopie van Bailey rond te hebben lopen. Ook Catootje blijft bij mij zo lang het kan en mag. 

Gezien de ervaringen met mijn honden verbaas ik me echt als ik begrijp dat er met regelmaat om onbegrijpelijke redenen afscheid genomen wordt dan een huisdier. Al dan niet als herplaatser aangeboden en zelfs (begreep ik van mijn dierenarts) men soms de keuze maakt om het beestje aan te bieden voor euthanasie waar de ‘mijne’ niet aan meewerkt gelukkig. Als het echt niet meer kan of gaat dan kan ik het begrijpen, anders niet. Het nemen van een huisdier is niet iets als een nieuw kussen in huis, als je deze zat ben doe je die weg. Je hebt er vanaf binnenkomst je verantwoordelijkheid voor te nemen. 

Genieten mag ik van de mooie herinneringen die samen met mijn maatje zijn gemaakt. Samen met Catootje ga ik verder kijken wat er op ons pad komt. En Bailey? Mocht er een hondenhemel zijn…..dan kijkt ze ongetwijfeld kwispelend mee.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar RIdderkerk