Vorige zomer waren mijn vrouw en ik aan het fietsen in Limburg toen ik opeens een geel vogeltje over de weg zag vliegen. Het was een wielewaal en onwillekeurig moest ik denken aan een liedje dat we vroeger zongen:

Kom mee naar buiten allemaal
dan zoeken wij de wielewaal.
En horen wij die muzikant
dan is ’t zomer weer in ’t land.
Dudeldjo, klinkt zijn lied(2x).
Dudeldjo en anders niet.

En zo volgt er nog een couplet.

Dudeldjo, en anders niet. Een wat beperkte woordenschat, zo ben je gauw uitgepraat, een echt goed gesprek van wielewaal tot wielewaal is er dus echt niet bij. Wie van u, eerlijk zeggen, wie van u heeft er ooit een wielewaal gehoord, laat staan, gezien?

Niet veel, denk ik.

Ik ben eens een dag op stap geweest met een in vakkringen bekende natuurfotograaf en heb toen van alles gezien: oeverzwaluwen, een vos, tientallen reeën, kiekendieven en ook, dudeldjo: een wielewaal.

Dat was mijn eerste na, weet ik hoeveel keer zingen met de wandelclub van de speeltuinvereniging Kindervreugd in mijn woonplaats.

Ieder zichzelf respecterend bedrijf en speeltuin had vroeger een wandelclub en vaak één keer per jaar een mars. Zo had je b.v. de Boele mars, van de ter ziele gegane scheepswerf. Bekend was ook de Sterovita mars van de melkfabriek in IJsselmonde. Maar ook de Airborne mars, ik geloof in Oosterbeek, liepen wij in ons keurige Kindervreugd uniform. En natuurlijk kreeg je na afloop een medaille. Ik had een bordje gefiguurzaagd en mijn moeder had daar zwart fluweel overheen gespannen waar ik mijn medailles boven mijn bed ophing. Op de marsen kwam je steeds dezelfde wandelclubs tegen die vaak hun eigen liederenrepertoire hadden. De tekst was niet belangrijk als je er maar goed op kon lopen.

Een van die liedjes die we zongen als we met de wandelclub op stap gingen was:

Door de bossen door de heide
door het zomerdronken land
Over heuvels en rivieren
windgekust en zonverbrand.
Trekken wij, licht en vrij
uit de aldagsgeest
naar het levensfeest.
Luit en lach, merelslag
konden ons vakantiedag!

Bent u er nog?

En dit is nog maar één van de vier coupletten van het liedje

Als jeugdige wandelaar snapte ik er niks van en eerlijk gezegd, nu nog niet zo veel.

Het loopt natuurlijk wel lekker op zo’n lied maar de tekst doorgronden, ho maar. En zo’n liedje werd losgelaten op kinderen die net een oorlog te verwerken hadden gekregen. Psychiaters verdienen er nu goud aan.

Ik hou nog steeds van wandelen maar ik zing er niet meer bij en zeker geen dudeldjo.