De paasdagen zijn ook weer voorbij. Sinds de kinderen het huis uit zijn doe ik er niet zo heel veel aan. Ze zijn niet altijd in het land en met kerst aanwezig zijn vind ik al verplichting genoeg. Natuurlijk zijn ze altijd welkom en zorg ik sowieso dat er meer dan voldoende lekkers in huis is. Tweede paasdag kwam mijn meisje spontaan aanwaaien, met haar beste vriendin enmet een tas vol spelletjes. Prachtig weer om lekker buiten te zitten, met een gevuld borrelplankje en een drankje. Heerlijk spelletjes zitten spelen in het zonnetje. Grandioos heb ik verloren. Het zou bijna bijzonder zijn als ik van ze zou winnen, ze zijn zo bedreven in o.a. kaartspellen,. Met zoveel gezelligheid, mooi weer en leuke gesprekken is dat verliezen gewoon niet erg. Als ze dan ook nog spontaan blijven eten, dan vind ik dat echt wel een dag met een gouden randje.

Mooier kan bijna niet. Gewoon spontaan bij elkaar zijn. Zeker na de afgelopen jaren waarin het niet altijd mogelijk was, weet ik dit nog meer te waarderen. Het lijkt al bijna weer of alles bij het oude is. Kermissen, braderieën en feesten. Ook hier op het dorp was er kermis. Natuurlijk moest ik daar wel even heen. Al was het maar voor de suikerspin. Man, man, man, de meneer van de suikerspin-kar had er plezier in om mij een suikerspin te geven die bijna groter was dan ikzelf. Hij maakte hem met een brede glimlach klaar, het was gewoon leuk om te zien. Het kostte me moeite om hem weg te krijgen en ik vrees dat ik weer voor jaren genezen ben om er één te willen. Toch ik had het niet willen missen. Maar eigenlijk realiseer ik me ook hoe snel alles weer gewoon is. Terwijl het toch een aardige tijd niet meer kon of mocht. Wat wen je daar snel aan.

Waar ik niet helemaal aan kan wennen is het oordelen en veroordelen met grote regelmaat op social media, wat steeds erger lijkt te worden. Ik heb zijdelings, de afgelopen dagen, een paar draadjes zitten volgen. Hoe mensen elkaar aan vallen is af en toe bizar. Over en weer. Openlijk of (kennelijk) via privé berichten. Pot verwijt de ketel is een spreekwoord wat er perfect bij past viel mij op. En/of iets met balk en splinter.

Alles wat aandacht krijgt groeit heb ik altijd geleerd. Als ik dan zelf de keuze mag maken wat welke aandacht wat mij betreft mag groeien, dan kies ik toch echt genieten van het leven en van mijn dierbaren spontaan om mij heen. Beter dan al die negativiteit en op elkaar zitten vitten. Dan verlies ik met liefde alle bord- en kaartspelletjes die er dan nog wellicht gespeeld gaan worden. Zelfs daar kan ik wel om lachen, immers;

Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk