De telefoon gaat. 'Karin, ik ben weer gevallen en ik kom niet overeind. Kun je me helpen?' De schrik zit er toch even in. Wat zou er nu weer mis zijn? Inmiddels zijn er al zoveel botten gebroken en voorzien van pennen dat er niet zo heel veel mogelijkheden meer zijn. Dat zijn toch de eerste gedachten die door je hoofd schieten. Al dan niet realistisch, toch weer even paniek.

Gelukkig woon ik behoorlijk dichtbij en was ik toevallig thuis. Met andere woorden: binnen 5 minuten stond ik al voor de deur. Ze lag inderdaad op de door haar aangegeven plek. Gelukkig leek het er al meteen op dat de 'schade' mee viel. Oprapen en de gemoederen weer rustig krijgen. Het voordeel van zo'n ervaren valster is wel dat ze heel goed weet of er iets gebroken is, al check ik het graag nog even. Behoudens heel veel butsen, blauwe plekken en kneuzingen lijkt het mee te vallen. Vieze kleren, maar gelukkig is er een hele geduldige wasmachine.

Mantelzorgen is iets wat je niet uitzoekt, het overkomt je. In mijn geval doe ik het al jaren en met liefde. Normaal gesproken zit het helemaal in mijn ritme om te helpen daar waar nodig en heb ik mijn balans gevonden. Soms heb je van die gebeurtenissen waardoor heel je planning in duigen valt en de zorg weer even voorop komt te staan. Dat afspraken die stonden even afgezegd moeten worden. Gelukkig kan dat. En eerlijk is eerlijk, al zou het niet kunnen, dan deed ik het alsnog. Prioriteiten stellen hoort ook bij het leven. Het is niet anders.

Maar goed, zo'n val geeft ook wel weer een deuk in haar ego. Het zelfvertrouwen moet dan weer even groeien. En dat snap ik ook. Ga er maar aan staan. Je lijf doet het maar voor de helft, je hebt geleerd om zo veel mogelijk zelfstandig te zijn en dan val je weer. Onzekerheid slaat dan weer toe, naast de pijnen en weten dat dat zeker weer enige tijd gaat aanhouden. Logisch dat mijn moeder vraagt of ik er even bij wil zijn als ze gaat douchen. Een vochtige omgeving geeft toch weer meer kans om nog eens onderuit te gaan.

Aldus geschiedde. Het deed mij ook weer denken aan de les die ik in het revalidatiecentrum heb gehad, toen ik voor het eerst bij de het douchen van mijn moeder moest zijn. Vermanend werd ik toegesproken: Hoe erg je het ook vindt om je moeder te zien worstelen, handen op je rug. Ze kan het en is niet gebaat bij je helpende hand. Hoe goed bedoeld ook. Dus ook deze keer: alleen aanwezig zijn. Niet helpen, zelf alles laten doen. En het ging goed!

Samen nog even een kopje koffie drinkend, zie ik een glunderende moeder voor me zitten. Ze had het toch maar weer even gefixed. Het geeft de burger moed. Soms is helpen niet daadwerkelijk handen uit de mouwen steken. Er zijn. Wetende dat er indien nodig een helpende hand in de buurt is. Je kan vaak zoveel meer dan je denkt. Dat bleek deze keer weer eens.

De keuze van zorgen of ontzorgen is wel eens lastig. Waar doe je goed aan. Welk of wiens belang staat voorop. Wat is verstandiger. Hoe makkelijk is het om alles maar uit handen te nemen. Het blijft wikken en wegen. Ook dat is niet altijd gemakkelijk, verkeerde keuzes worden ook zeker gemaakt. Maar de eerste ingeving om me te houden aan de les die ik heb gehad in dat revalidatiecentrum is in dit geval weer een goede gebleken.

Het deed me ook weer denken aan een mariniersuitspraak: als je denkt dat je niks meer kan, kan je eens zoveel. En eigenlijk: geldt dat niet voor ons allemaal?

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk