Er was eens een gezin: Vader, moeder, dochter en zoon. Tussen de dochter en de zoon zitten aardig wat jaartjes. Het was dus wel een hele verandering. Van enig kind zijn, naar het krijgen van een broertje. Van gewend zijn om altijd alle aandacht te krijgen, naar moeten delen.

Vooral als dan ook nog eens blijkt dat het kleine broertje niet helemaal gezond is. Papa en mama hebben nu niet meer alle aandacht voor de oudste. De aandacht moet verdeeld worden. Ze zijn enorm bezorgd om het kleine mannetje. Logisch, de toestand is zorgelijk. Vele ziekenhuisbezoeken worden afgelegd. Operaties, bezoekuren, controles. Het rustige leventje van de grote zus is voorbij, ook heel haar leven staat op de kop.

Vader en moeder proberen de aandacht zo goed mogelijk te verdelen. Maar ja, je gaat ook niet een heel jong kind belasten met de zorgen die je als ouders hebt. De oudste ligt ‘s avonds wel eens in bed stiekem een klein beetje te huilen. Ze voelt wel dat haar ouders hun best doen, maar ja, zo leuk als vroeger is het niet meer thuis.

De jaren verstrijken, het broertje blijft veel zorg nodig hebben, de oudste blijft er moeite mee hebben. De ouders lopen op hun tenen. Proberen de aandacht goed te verdelen. Niet gemakkelijk, niet altijd heb je alles zelf in de hand. Zeker als het over gezondheid gaat.

Eenmaal groot genoeg hakt de dochter de knopen door. Gaat haar eigen weg, wil haar ouders niet meer zien. Van kleins af aan achter gesteld voelen, het heeft zijn sporen na gelaten.

De ouders blijven verdoofd achter. Dit hebben ze nooit gewild. Altijd hun uiterste best gedaan. Geprobeerd de aandacht zo goed mogelijk te verdelen. Kon de tijd maar terug gedraaid worden. Ze kennen hun dochter ook. Eenmaal een beslissing genomen, dat is dat ook definitief. De deur is dicht.

De tijd gaat door. Hoop op weer een hereniging wordt met het verstrijken van de jaren steeds kleiner. Er wordt veel over haar gepraat, ze wordt gemist. Hoe zou ze zich ontwikkeld hebben. Gaat het goed met haar?

Dan ligt er een enveloppe op de mat. Het adres is geschreven met een handschrift wat ze herkennen. Het blijkt te kloppen, dochterlief schrijft dat er heel wat op haar pad is geweest en gebeurd. De belangrijkste vraag: Zouden jullie weer deel uit willen maken van mijn leven? Over dit antwoord hoefde niet lang te worden nagedacht.

Het lijkt bijna op een sprookjesverhaal. Helaas is het keiharde realiteit. Het gebeurt vaker dan dat wij ons realiseren. Mantelzorg binnen een gezin, ga er maar aan staan. Alle ballen moeten in de lucht gehouden worden. Je hebt geen keuze, het zorgen voor een dierbare overkomt je. Balans zien te vinden, iedereen tevreden houden. Misschien moeten we ook eens stil staan bij niet alleen de mantelzorger, maar ook juist bij het kleine kringetje er omheen.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk