Zittend boven op de dijk, zie ik wat zwaluwtjes fladderen. Het lijkt wel een soort tikkertje wat ze met elkaar doen. Het is een boeiend schouwspel. Ze lijken niet gehinderd door bijzondere gedachtes zoals: ben ik wel goed genoeg? Of word ik wel geaccepteerd? Ze vliegen gewoon en lijken lol met elkaar te hebben. Mijn hondjes zitten naast mij en kijken ook verwonderd, de kleine pup zou er wel achteraan willen. Dat laat ik maar niet toe. Het is natuurlijk ook wel heel verleidelijk om achter alles aan te willen gaan wat beweegt, maar zij moet ook leren dat niet altijd alles kan. Wat kan het leven toch eenvoudig zijn. Een genietmoment.

Hoe moeilijk maken wij het onszelf soms als mensen. Neem nu mezelf. Spontaan kwam er op mijn pad dat ik de een festival zou openen in het kader van Comingout. Accepteren we iedereen zoals hij of zij is? In de media zijn er nog legio nieuwsberichten dat dat nog steeds niet altijd het geval is. Fijn dat er aandacht aan geschonken wordt. Als ik dus zo’n festival mag openen, dan vind ik dat een eer om te mogen doen.

Mijn hersenen zijn wel overuren gaan draaien. Wat ga ik zeggen, welke boodschap zou ik mee willen geven? Ik hou niet zo van een hele geprepareerde toespraak, maar een aantal kernwoorden opschrijven zodat ik niet sommige punten vergeet vind ik dan wel handig. En stel je voor dat je even een black-out momentje hebt, dan is het toch wel erg handig dat je een spiekbriefje in je hand hebt.

Gelijk ook een mooi nadenkmoment: hoe tolerant ben ik, accepteer ik iedereen zoals hij of zij is? Accepteren anderen ook wie en hoe ik ben? Mag je overal iets van vinden? In hoeverre spreek ik dat dan ook uit of laat ik het merken? Ik heb nog wel wat leermomentjes te gaan bedenk ik me.

Behalve het hoofdbreken over wat ik zou willen zeggen, maak ik me ook altijd druk om de kledingkeuze. Ik vind het prettig om in ieder geval ervoor te zorgen dat ik aardig passend voor de gelegenheid gekleed ben. In dit geval zou het dus eigenlijk wenselijk zijn dat ik iets van een regenboogjurk aan zou trekken. Help, die heb ik niet in mijn kast. Wat dan? Dat wordt nog een lastige. Iets van een truitje in die kleuren of broek heb ik ook niet. Om nu hiervoor wat speciaal aan te schaffen vind ik ook weer zowat. Aan de andere kant, het is niet voor niks dat ik zoiets niet in mijn kast heb. Het past niet bij me, ik voel me er niet prettig bij. 

De ochtend van het event, nog even de sociale media aan het bekijken, stuitte ik op het nummer van Gloria Gaynor: I am what I am. And what I am needs no excuses. Ik ben wat ik ben en wat ik ben heeft geen excuses nodig. Eigenlijk voor mijn gevoel precies daar wat het allemaal om draait. Iedereen is goed zoals hij of zij is en heeft er geen verontschuldigingen voor nodig. Alle puzzelstukjes vielen voor mij op hun plek. Ik wist wat ik wilde zeggen. Mijn kleding werd mijn favoriete kleur jurk en om toch een statement af te geven: knalroze schoenen. Ze zitten voor geen meter, maar het past bij mij: een beetje eigenwijs zijn.

Voor mijn gevoel gaat het erom dat je jezelf accepteert om wie je bent. Accepteer de ander om zijn of haar geaardheid of uiterlijk. Je bent wie je bent en iedereen is uniek. Ik heb in ieder geval nog nooit twee exact dezelfde mensen, met exact de dezelfde identiteit gezien. Je zou je niet moeten hoeven verantwoorden om jezelf te mogen zijn. Iedereen is anders, iedereen is mooi op zijn of haar manier.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk