Sinds kort heb ik de oude radio van mijn oma bij mij in de woonkamer staan. Zo’n echte oude waar je eerst nog bij moet wachten tot hij warm wordt en de antenne een soort lint is. Maar wat een geluid wat eruit komt! Magnifiek.

Bijzonder ook te bedenken dat luisteren bij zo’n radio, in de tijd van mijn oma, één van de weinige manieren was waarmee je op hoogte kon zijn van wat er in de wereld gebeurde. Zeker rond deze tijd zijn er vaak documentaires op de televisie waarbij zichtbaar is gemaakt hoe men, met rode koontjes, naar de radio luisterde. 

We kunnen het toch bijna niet meer voorstellen, dat radio ooit een van de eerste middelen was waarmee het nieuws, door middel van de ether, de huiskamer binnenkwam. Tegenwoordig kunnen we op meerdere manieren zorgen dat we zo snel mogelijk weten wat er in de wereld speelt en erop reageren. Eigenlijk toch best bijzonder. Maar aan de andere kant inmiddels ook al zo normaal.

Het is daarom ook goed dat we eens per jaar eens echt stilstaan bij het gegeven dat het echt niet zo normaal is. Dat er mensen zijn die hun leven hebben gegeven om te zorgen dat we nu kunnen genieten van deze vrijheid en dat het een groot goed is, één waar we enorm zuinig op moeten zijn. Dat beseffen we allemaal vast wel.

Maar hoe zuinig zijn we op onze vrijheid? Betekent dat dat we dus moeten kunnen zeggen wat we denken? We moeten kunnen doen en laten wat we willen? Dat we niet respectvol met elkaar om hoeven te gaan? Het lijkt dat alles maar geventileerd moet kunnen worden onder andere via de Social Media. We nemen geen blad meer voor de mond. Eén van de voordelen van leven in vrijheid.

Onze vrijheid is geen vanzelfsprekendheid. Er zijn dagelijks heel veel mensen in dienst, die zich inzetten en alert zijn, om dit kostbare ‘gewoonte’ recht te bewaken. Met de verharding van deze maatschappij wordt het een steeds zwaardere klus. We hebben immers toch de vrijheid om op alles en nog wat te reageren, ons ongenoegen te spuien.......en ernaar te handelen...

Soms, heel soms, kijkend naar die oude radio van mijn oma denk ik wel eens: was het leven toen niet eenvoudiger? Had je het gewoonweg druk met jezelf en je omgeving. Minder complex, minder prikkels. Maar aan de andere kant: nu weten we wel veel beter wat er in de wereld gebeurt, kunnen we er rekening mee houden, maatregelen nemen. Best een lastige, was er maar een gulden middenweg.

Zorgen met alle huidige ontwikkelingen over de toekomst maak ik me wel. We zijn zo gewend aan onze vrijheid. Koesteren we deze wel genoeg? Vergeten we soms dat we hieraan hard moeten blijven werken? Niet alleen voor onszelf maar ook voor de toekomstige generaties. Daarom is het goed om hier eens per jaar bij stil te staan, te herdenken en te vieren. Nu nog de rest van het jaar.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk