Het is al na negenen in de avond als ik deze column schrijf. Nog even buiten genieten na een warme dag, voordat het te koud wordt. Hoog in de lucht vliegen wat zwaluwtjes. Er is me altijd geleerd dat ze dan voedsel uit de lucht halen. Geen idee of ik het goed onthouden heb. Maar het is een leuk schouwspel om naar te kijken. Nog heel even wachten en dan komen er ook vleermuisjes rond vliegen. Die gaan altijd zo snel. Ik kan ervan genieten. In ieder geval iets wat weer een beetje gewoon is. Elk jaar kijk ik uit naar het moment dat ik tot laat weer buiten kan zitten en kan genieten van het schouwspel in de lucht. Ondertussen nemen mijn gedachten ook hun eigen vlucht.

Zoals afgelopen week; dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Dagen die zo heel anders verliepen dan voorheen. Geen stille tocht en de dag daarna geen vrijheidsvuur dat door de plaatselijke hardloopvereniging hier naar toe is gelopen. Gelukkig zijn er in veel gemeentes kransen gelegd bij de diverse monumenten. Het toont respect en ondanks dat er geen grote officiële bijeenkomst kon zijn, dat men niet vergeten is. Ik ben nog van een generatie met ouders die het een en ander in de oorlog hebben meegemaakt. Ik kan me nog herinneren dat mijn vader nachtmerries had. Ik heb hem wel eens ‘s nacht horen gillen. Nooit werd er over gesproken. Dat schijnt toch wel een Indisch trekje te zijn. Rond deze dagen komen deze herinneringen weer boven.

De toespraak van de koning op een vrijwel lege Dam, een citaat eruit wil ik graag even aanhalen: "Nu, 75 jaar na onze bevrijding, zit de oorlog nog steeds in ons. Het minste wat we kunnen doen is: niet wegkijken. Niet goedpraten. Niet uitwissen. Niet apart zetten. Niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is. En: onze vrije, democratische rechtsstaat koesteren en verdedigen. Want alleen die biedt bescherming tegen willekeur en waanzin." Dat is ook een van de boodschappen die tijdens mijn opvoeding is meegegeven. Het klonk herkenbaar, al zou mijn vader het waarschijnlijk niet zo mooi verwoord hebben. Wellicht zou hij ook nog iets over "strijdbaar zijn" erbij gezegd hebben.

Zo zittend in de avondschemer kijk ik ook alvast een beetje vooruit. Dit weekend Moederdag. Dat zal ongetwijfeld niet voor iedereen een prettige dag worden. Of je moeder is niet meer onder ons, of je kunt je moeder niet bezoeken en/of wellicht kunnen je kinderen niet komen. Ook mijn Moederdag zal anders verlopen dan normaal. Niet al mijn kroost om mij heen. Zo ook de bezoeken die ik gewend ben te doen op zo’n dag. Ach, al kan mijn kroost niet voltallig langskomen, de dag anders zal zijn dan normaal, ik ga toch mijn zegeningen tellen. Prachtige herinneringen en wetende dat er nog mooie nieuwe herinneringen gemaakt gaan worden.

Ondertussen zijn de eerste vleermuisjes gesignaleerd, is een spin druk bezig om in een cactus naast mij een web te bouwen en zin er nog aardig wat merels het hoogste lied aan het zingen. Mijn tuinlampjes op zonne-energie hebben vandaag goed op kunnen laden, ze verlichten de tuin feestelijk. Het is zo een prachtig avondschouwspel. De hondjes liggen te rusten in hun manden. Zacht gesnurk begeleidt het merelconcert. Mijn laptop gaat even dicht. Even helemaal niks, gedachten op nul. Misschien is het gek, maar ik kan van zo’n avond intens genieten. Even, in mijzelf, de balans zoeken tussen verleden, heden en toekomst.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk