Soms zit het mee en soms zit het tegen. Afgelopen week was er zo een dat alles tegen leek te zitten. Dat ik even niet wist hoe ik alle ballen in de lucht moest houden. Een dierbare die overlijdt, moeders die onderuit gaat en al het andere ging ook gewoon door. Af en toe het gevoel krijgen dat ik mezelf aan het voorbij hollen was. Vergaderingen volgen, voorzitten en die dan ook nog maximaal willen voorbereiden. ‘s Avonds moe in bed duiken en vervolgens ogen die niet meer wilden dicht vallen. Voor ik dan alsnog ik in slaap was gesukkeld; het duurde even.

Sociale contacten onderhouden is al niet mijn sterkste punt, maar nu is het helemaal drama. Ik besef me ook wel dat ik daar tijd voor zou moeten maken, maar op de één of andere manier komt het er gewoon niet van. Niet omdat ik het niet wil, maar de tijd vliegt gewoon. Voor ik het weet is het weer avond en te laat mensen bellen of appen is ook niet netjes is me ooit geleerd. Aan de andere kant weten mijn vrienden en kennissen wel dat ik niet met opzet niks van me laat horen. En ik hoop dat ze altijd beseffen dat als het nodig is ze op me kunnen rekenen.

Sowieso ben ik geen type dat alles op een weegschaal legt met het onderhouden van contacten. Als ik een keer spontaan ergens een kopje koffie ben gaan drinken, verwacht ik niet dat de eerstvolgende keer bij mij een bakkie gedaan moet worden. En met verplichtingen qua vriendschappen heb ik helemaal moeite. Hoezo verplicht elkaar een keer in de week of maand zien? Het komt zoals het komt, het gaat zoals het gaat.

Andere kant van deze medaille is wel dat men niet altijd weet wat er speelt in mijn leven, niet iedereen daar even makkelijk mee om kan gaan en men ook wel makkelijk een oordeel klaar heeft. Of het labeltje 'ongeïnteresseerd' ergens op wil plakken. Of in het ergste geval het plaatje al voor me in gaat vullen.

Eigenlijk zou ik altijd moeten weten wat er bij anderen speelt. Of er in ieder geval geïnteresseerd naar moeten vragen. Helaas ontgaat na zo’n week als de voorgaande me wel eens het een en ander. Het is geen onwil, maar ik hoop dat als men mij nodig heeft, ze niet wachten tot ik belangstellend ga informeren.

Mocht u nu eens denken: waarom word ik ‘vergeten’ door een vriend of vriendin, pak dan eens de telefoon of loop eens langs en informeer oprecht hoe het met de ander gaat. Kleur niet zelf al het plaatje in, heb geen vooroordeel. Soms speelt er bij de ander ook meer dan je beseft.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk