Enige tijd geleden kwam bij mij de vraag binnen of ik schilderles zou willen geven op de verlengde school van een basisschool. Aan de ene kant was ik zeer vereerd. Maar aan de andere kant; voor mij is schilderen pure ontspanning. Ik zie mezelf niet als een kunstenares. Een enkel stuk heb ik op de social media gedeeld, maar om mezelf nu een echte schilderes te noemen. Zo zie ik het niet direct. Ik heb er plezier in en dan is het goed. Zou ik het kunnen dit plezier aan kinderen over te gaan brengen? 

Lang heb ik niet over mijn antwoord nagedacht. Zeker na het enthousiaste gesprek met het hoofd van de school heb ik de knoop voor mezelf doorgehakt. Het moet mij toch wel lukken om een stuk of acht kinderen zeven weken te begeleiden om een uurtje te schilderen? Helemaal onbekend met het werken op een school ben ik niet. Vroeger ging ik altijd bij mijn moeder op school tussen de middag eten en heel af en toe mocht ik ook een beetje juf spelen.

Hoe dichter de datum van de eerste les in de buurt kwam, hoe zenuwachtiger ik toch ook wel een beetje werd. Waarom had ik weer zo’n grote mond dat ik het wel eventjes zou gaan doen... Spannend, bedenken hoe ik het moet aanpakken, spullen verzamelen dat een ieder ook aan de slag kan, voorbeelden bij elkaar zoeken. Zou het niet allemaal te moeilijk worden? De leeftijd van de kinderen, weet ik wel wat er bij ze leeft en speelt? Ik heb mezelf toch maar even tot de orde geroepen en gedacht aan de uitspraak van Pippi Langkous: Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.

En wat een feestje was het de eerste 'les'. Met rode konen ben ik er vandaan gekomen. Acht meiden waren een uur aan me overgeleverd en ze zijn enthousiast! Daar krijg ik ook weer energie van. De heerlijke onbevangenheid van deze groep tien- en elfjarigen. De vragen die ze stellen, me stellig juf noemend. Ook de dametjes hadden rode koontjes en met ingespannen gezichtjes druk aan het schertsen op het canvas.

Maar ook de uitgesproken onzekerheid. Doe ik het wel goed, juf? Wordt het wel mooi genoeg? Wat is nu eigenlijk mooi, was mijn wedervraag. Maakt het uit of de ander het mooi vindt? Is het niet belangrijker dat jezelf er tevreden over bent en er blij van wordt?

Best wel een dingetje vind ik zelf. Wat is er belangrijker: dat je blij bent met wat je zelf hebt gemaakt of wat anderen er van vinden? Deze jongedames staan nog aan het begin van hun leven. Ze zullen nog vaak vallen en weer opstaan. Wie weet kan ik een klein steentje bijdragen met leren dat de uitspraak van Pippi nog zo slecht niet is. Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan. En als je het niet probeert, weet je zeker dat het niet lukt. Gaan voor je eigen resultaten!

Voorlopig zie ik dat ze een start maken van een prachtig eigen kunstwerkje. Heel erg benieuwd ben ik naar wat straks de eindresultaten zullen zijn. Vooral of ze er zelf blij mee en trots op zijn. Of ze dan perfecte schilderijtjes hebben gemaakt? Lekker belangrijk. Bovendien, wat ik mooi vind hoeft een ander nog niet mooi te vinden.
 
Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk