Vanmorgen zette ik mijn kopje thee voor het ontbijt en aan het theezakje hing een labeltje met een tekst. U kent ze vast wel. Dit keer de tekst: Waar ben je dankbaar voor... 

Eigenlijk was ik te moe om een column te schrijven, geen puf. Drukke tijden achter de rug en wetende dat er nog heel veel komt. Dan ook nog de rare wereld waar we nu in leven, nog steeds ben ik niet helemaal gewend aan het feit dat het oude normaal er niet meer is. Als ik het nieuws bekijk word ik er ook niet vrolijker van. Zo veel narigheid. Het kan je wel eens te veel worden. Toch zette de tekst op het labeltje me aan het denken.

Na mijn en het ontbijt van mijn hondjes is het altijd tijd voor de ochtendwandeling. Een mooi moment om even alles te overdenken, terwijl de dametjes blij zijn dat ze hun behoefte kunnen doen na een lange nacht. Zij maken zich niet druk om de ellende in de wereld. Vooral kleine Catootje loopt stoer voor mij uit, te blaffen naar het luchtledige. Althans, ik kan niks vreemds ontdekken.

Het zonnetje schijnt, het is koud. Te lui was ik om sokken aan te trekken, met blote voeten in mijn schoenen geschoten. Daar heb ik wel een beetje spijt van gekregen. Maar ach, thuis staan de sloffen toch op me te wachten, warmen de voeten wel weer snel op. Maar goed, al wandelend bedacht ik me toch; waar ben ik nu dankbaar voor?

Na het loopje, zittend achter de ramen in het zonnetje met een bakje koffie, roep ik mezelf toch maar eens tot de orde. Want eigenlijk heb ik niet veel te klagen. Mijn kinderen doen het super goed. Moeders houdt zich kranig staande, ook voor haar zijn het zulke andere tijden. Mooie mensen heb ik om me heen, die me bij tijd en wijle tot de orde roepen om eens pas op de plaats te maken. De honden waar ik veel plezier van heb en een goed excuus geven om dagelijks naar buiten te moeten. Een heerlijk huisje waar ik blij mee ben. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Alleen zou het me zeker niet allemaal zijn gelukt. Natuurlijk zou ik alleen een heel eind zijn gekomen, maar samen kom je altijd een heel eind verder. Dankbaar ben ik dan ook voor alle hulp die ik heb gehad en nog steeds krijg. Eigenlijk, nu ik dit zo opschrijf, realiseer ik me ook dat het afgelopen week dankdag was voor het gewas. Als ik de geschiedenis ervan erop na sla staat er: "Dankdag - Het gebruik om in moeilijke tijden een aparte bededag te houden zou zijn ontstaan in de middeleeuwen-". Verderop in het zelfde artikel staat: "de oogst is binnen, bedanken dat er weer eten genoeg is".

Misschien ga ik toch voor mezelf een dankdag instellen, even een dag stilstaan bij al het moois wat ik om me heen heb. Dankbaar zijn met de kring van mensen waar ik, als ik het nodig heb, terecht kan. Maar ook dankbaar zijn dat ik zo nu en dan een luisterend oor of helpende hand kan bieden. Vandaag hou ik deze dag maar eens. Even opladen en weer vol goede moed, vol gas, verder met alles wat er gedaan moet worden. Wat een kopje thee zetten al niet te weeg kan brengen... 

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk